Verdriet is als een vingerafdruk: de grote lijnen zijn herkenbaar, maar toch zijn twee vingerafdrukken nooit gelijk. Zo voelt ook rouwen voor iedereen anders. Rouwdeskundige Manu Keirse geeft in deze tijdloze klassieker woorden aan moeilijke gevoelens. Hij biedt zo onmisbare steun aan iedereen die met een zwaar verlies wordt geconfronteerd, zowel aan de rouwende zelf als aan zijn of haar omgeving. Vingerafdruk van verdriet is een kostbaar geschenk voor een ander of voor jezelf. Het is een boekje dat je zou moeten geven aan iedereen die een kind, een broer of een zus, de partner, een ouder, een vriend of een droom verliest. Het is niet alleen geschreven voor hen die het zelf moeilijk hebben, maar ook voor familieleden, vrienden en collega's van wie ze steun verwachten op hun moeilijke reis naar hernieuwd leven. Het boek is niet bedoeld om in één keer uit te lezen. Je kunt het telkens wanneer verdriet of twijfel de kop opsteekt opnieuw ter hand nemen. Het is bovendien op maat geschreven van mensen in rouw: de korte teksten houden het behapbaar en de troostende illustraties van Lisa den Teuling zorgen voor de broodnodige rustpunten onderweg. Op die manier is het boek een gids die lezers - op hun eigen tijd en in hun eigen tempo - de weg wijst naar herstel. Lees meer Lees minder

Het verlies van een dierbare raast als een storm door je lijf en leven. Het tast je bindweefsel aan en trekt breuklijnen door de verschillende dimensies van je bestaan. Rouwen plaatst je voor de uitdaging om jezelf heruit te vinden, relaties met anderen te herschrijven en je leven in een nieuwe plooi te leggen. Door de pijnlijke belevingen en de existentiële uitdagingen die hiermee gepaard gaan te omarmen, kun je groeien en kan de dood tot leven komen.

Met een verlies gaat ook een vertrouwde relatie verloren. Slaag je erin deze relatie te verinnerlijken als bron van troost, houvast of inspiratie, dan stut en stuwt deze symbolische band ook de relatie met jezelf. Je ontdekt dat je meer bent dan wat je verloor en dat liefde meer is dan krijgen wat je nodig hebt.

Met Tot de dood ons niet meer scheidt werpen Nele en Wouter Stinckens licht op de zichtbare en onzichtbare rimpelingen die verlies teweegbrengt, om rouw meer behapbaar en invoelbaar te maken. Een boek voor wie rouwt en rouwenden nabij wil zijn.

Nele en Wouter Stinckens zijn beiden psychotherapeut en opleider. Ze staan mensen bij in het omgaan met verlieservaringen. Ze zijn ook broer en zus die elkaar bijstaan in het verteren van hun eigen verlies. Ze putten uit hun therapeutische bagage en uit eigen rouwervaringen. Samen zoeken ze naar hoe er leven en liefde kan zijn, ondanks of dankzij de dood. Lees meer Lees minder

Verdriet is de keerzijde van liefde. Vroeg of laat zul je afscheid moeten nemen van iets dat of iemand die je dierbaar is. Helaas boezemen dood en afscheid velen onder ons angst in, omdat we collectief verleerd zijn wat rouwen is. Het liefst houden we de dood zo ver mogelijk van ons weg. Maar daardoor is de dood ook een vreemde voor ons geworden. En het onbekende maakt bang. Kennis over rouw en verdriet kan die angst deels wegnemen. Rouwexperts Luuc Smit en Manu Keirse houden in dit boek daarom een vurig pleidooi om rouw opnieuw de broodnodige ruimte te geven in ons leven. Hun boek laat zien dat er meer dan één manier is om te rouwen. Ze schetsen een genuanceerd beeld van de vele gezichten van verdriet, ontmaskeren enkele hardnekkige mythes over rouw en bieden tegelijk ook de concrete handvatten aan die je kunnen helpen om houvast te vinden bij aangrijpend verlies. Lees meer Lees minder

Leven in de rouwerij is het ervaringsverhaal van Marieke Foppen en Marieke van Lierop over het verlies van hun beide mannen door zelfdoding. Wanneer de twee Mariekes in 2017 beiden hun man verliezen door zelfdoding, zijn ze 25 en 30 jaar oud. In dit boek schrijven deze levenslustige vrouwen op een heerlijk eerlijke manier over hoe hun leven opnieuw vorm krijgt na dit onverwachte verlies, met ruimte voor tranen en een tikkeltje zwarte humor. Als in een reisgids nemen deze Widowchicks de lezer mee in hun achtbaan door de wereld van rouw. Dit boek biedt herkenning, hoop en een glimlach voor iedereen die rouwt, mist en verder moet. Met bijdragen van experts Manu Keirse, Riet Fiddelaers, Marinus van den Berg, Derek de Beurs, Jos de Keijser, Annemiek Dogan, Marleen Stelling en 113 Zelfmoordpreventie. Lees meer Lees minder

Babets moeder overleed toen zij net twintig was. Reacties van de mensen om haar heen begonnen nog ferm: `Je zult er recht doorheen moeten!' Enkele maanden later: `Heb je het al een plekje gegeven?' En na een tijdje: `Je moet het gewoon loslaten.' Maar er bleek niets te zijn om recht doorheen te gaan of een plek te geven. En `loslaten' was het meest onuitvoerbare advies ooit.
Ze kwam erachter dat de taal die we gebruiken omtrent rouw en verlies haar niet verder hielp. Maar hoe geef je dan wel woorden aan zo'n overdonderende ervaring? Babet te Winkel beschrijft de eerste periode zonder opsmuk, maar met een gouden pen en vol psychologisch inzicht. In Zien in het donker heeft ze het boek geschreven dat zij zelf had willen lezen nadat haar moeder was overleden. Lees meer Lees minder

'Wat is er gebeurd?' Een van de lastigste vragen die vaak wordt gesteld na plotseling verlies. In dit boek stelt rouwcoach Joke Roelfsema deze vraag opnieuw aan zichzelf.
In 2017 verloor zij haar 21-jarige zoon door een noodlottig ongeval. Na een donkere periode gooide ze het roer om, van manager naar rouwcoach.

In Wat is er gebeurd? probeert Joke de gebeurtenissen te ontrafelen die zich hebben afgespeeld in de week voorafgaand aan het noodlottige ongeval van haar zoon Michiel. We volgen de keuzes die ze maakt na zijn overlijden, haar dalen, maar ook de immense groei die dit haar brengt.

Naar aanleiding van verhalen uit haar eigen praktijk legt ze uit wat het betekent om te rouwen en hoe je je veerkracht kunt vergroten. Een speciaal hoofdstuk is gewijd aan 'rouw op het werk'. Ze geeft tips die duurzame inzetbaarheid en loyaliteit van medewerkers vergroot. Aandacht voor rouw op het werk helpt niet alleen de rouwende medewerker in het proces, maar ook de collega's en de organisatie.
Dit boek is bedoeld voor iedereen die zonder oordeel aandacht wil hebben voor verlies en rouw. Lees meer Lees minder

'Ik wil wel helpen maar ik weet niet hoe'
'Mijn buurman is overleden, wat zal ik tegen de buurvrouw zeggen?'
'De vader van m'n vriendin is dood, wat kan ik doen?'

We willen helpen en vaak weten we niet hoe. Dan blijven we maar stil, want dat voelt veiliger. Jammer, want rouw is een prachtige kans op verbinding. Dit boek is voor jou als je er wilt zijn voor je omgeving als iemand rouw ervaart. Rouw wanneer een geliefde komt te overlijden en bij andere soorten verlies. Al met een klein gebaar kun jij laten weten: ik ben er.

Rouw ervaart iedereen op een eigen unieke manier. Annemiek Dogan heeft de afgelopen jaren ruim 20.000 mensen begeleid. Aan hen heeft ze gevraagd welke hulp van vrienden, buren, familie of collega's hun het meest heeft geholpen. De 111 beste praktische tips ontdek je in dit boek. Lees meer Lees minder

In 'Het is oké om je niet oké te voelen' leert rouwcoach Megan Devine je liefdevol om te gaan met rouw en verlies.
Het eerste wat je moet weten als je een groot verlies hebt geleden is dat er niks mis is met rouw. Rouw is domweg liefde in zijn pijnlijkste vorm en een natuurlijke en gezonde reactie op verlies. Dus waarom beschouwt onze samenleving rouw dan als een ziekte die je zo snel mogelijk moet genezen?
In 'Het is oké om je niet oké te voelen' nodigt rouwcoach Megan Devine je uit om rouw een plek te geven in je leven en het niet zo snel mogelijk te overwinnen en door te gaan. Aan de hand van ervaringsverhalen, onderzoek, tips en creatieve mindfulnessoefeningen leidt ze je op een unieke manier door een ervaring waar we vroeg of laat allemaal mee te maken krijgen.
Megan Devine is psychotherapeut en rouwcoach. In 2009 verloor ze haar man tijdens een tragisch ongeval. Sindsdien schudt ze via haar website, podcast en workshops de rol van rouw in onze samenleving op.
'Alleen Megan Devines woorden "het is oké" werken al geruststellend. Dit soort boeken hebben we in onze samenleving keihard nodig om de gekte die loskomt als we iets of iemand verliezen, te normaliseren.'
- Lisanne van Sadelhoff, auteur van 'Je bent jong en je rouwt wat'
'Megan Devine geeft met haar openhartige boek een inkijk in de diepte van rouw in een wereld waarin pijn snel opgelost moet worden. Vanuit haar eigen ervaring biedt ze troost en houvast voor het verweven van verlies en verdriet in je eigen leven en toont ze hoe je anderen kunt bijstaan in de donkerste tijd van hun leven.'
- Geerteke van Lierop, auteur van 'Een zee van glas Lees meer Lees minder

Verlies doet pijn. Of het nu gaat om de dood van iemand van wie je houdt, het einde van een vriendschap of een scheiding, we krijgen er allemaal mee te maken. Maar ook al is het een van de meest universele emoties, weinigen van ons weten echt hoe ze moeten omgaan met verlies en rouwen.
Dit boek helpt je om:
over de eerste schok heen te komen
verschillende vormen van verlies te verwerken, zoals de dood van dierbaren en huisdieren, echtscheidingen, vriendschappen en meer
in contact te komen met je eigen behoeften, gevoelens en grenzen
jouw unieke rouwritme te herkennen

Rouw, hoe ga je daar goed mee om? Het antwoord op die vraag is hetzelfde als voor oververmoeidheid, ongeconcentreerd zijn of je depressief voelen: er is geen goede manier om het te zijn of te doen. Met rouw kun je wel aan de slag gaan, en dat is ook belangrijk om te doen.

Steeds meer mensen praten over de dood, over rouw en de effecten van rouw op het leven en op het lijf en dat is goed. We weten steeds beter dat rouw hard werken is. Maar dat het ook veel fysieke gevolgen kan hebben, daar staan we weinig bij stil. Met dit boek willen wij de aandacht vestigen op de fysieke gevolgen van rouw.

Het boek is geschreven vanuit de gedachte dat je iemand bent verloren. Dat hoeft niet te betekenen dat een geliefde dood is, verliezen kan ook betekenen dat je gescheiden bent of je baan bent verloren. Ook dan is er sprake van rouw. Lees meer Lees minder

Gemiddeld maken vijf mensen per dag in Nederland een einde aan hun leven. Iedereen kent wel iemand, ver weg of dichtbij. Zelfdoding heeft een enorme impact op degenen die achterblijven. Naast het verdriet en gemis spelen er ook emoties als onbegrip, machteloosheid, boosheid en schuld. Rondom zelfdoding heerst nog steeds een taboe; het is moeilijk erover te praten.
Zeg me waarom? biedt 14 ervaringsverhalen van nabestaanden, die worden ondersteund door op maat gemaakte verbeeldingen. Waardevol zijn ook de deskundige bijdragen van Prof. dr. Jos de Keijser, Prof. dr. Manu Keirse en Marinus van den Berg.

"Een suïcide doodt méér dan de persoon die de hand aan zichzelf slaat. Het is ook een bruusk eind van het levende contact dat je had. Iets van jou sterft mee, en al wat blijft, is een reeks vragen. Zelden was een titel meer op z'n plaats."
Frénk van der Linden Lees meer Lees minder

Hoe ga je om met het verlies van een ouder als je zelf nog niet zo lang op eigen benen staat? Van harte gecondoleerd geeft een beeld van hoe leeftijdgenoten dat doen. Je leest de ervaringen van mensen van wie de vader, moeder of allebei de ouders zijn overleden.
Ameline sprak met meer dan twintig van hen over rouwverwerking en zes daarvan, inclusief zijzelf, staan centraal in het boek. Het zijn verhalen van mensen uit grote en kleine gezinnen, van wie de ouders door (erfelijke) ziekte, na een ongeval of door zelfdoding zijn overleden. Sommigen stonden ineens aan het roer van het huishouden, de een kreeg een burn-out en de ander heeft nooit ergens last van gehad. Juist de diversiteit aan ervaringen maakt dit een handleiding met voor ieder wat wils, met antwoorden op lastige vragen als: ‘Hoe verklaar je het gat op je cv?’, ‘Wat doe je als partner?’ en de dooddoener tijdens een eerste date: ‘Wat doen je ouders?’.
• Een boek over rouw voor jongvolwassenen, stuurloze twintigers én begin dertigers
• Ervaringsverhalen en praktische tips
• Als je zelf verdriet hebt, maar zeker ook als je iemand met verdriet wil helpen
Ameline Ansu (1987) is socioloog en studeerde journalistiek. Ze wil de dood beter bespreekbaar maken in Nederland: het mag allemaal wel een tandje luchtiger. Ze was mantelzorger voor haar moeder totdat zij in 2010 overleed; Ameline was toen 23. Haar vader stierf een paar jaar later plotseling tijdens de ebola-uitbraak in Sierra Leone. Ze nam een van de laatste vliegtuigen naar Freetown om hem te begraven. Ameline woont in Rotterdam en werkt op verschillende plekken binnen de Rijksoverheid. Lees meer Lees minder

`Niet de dood van Serge was mijn trauma, maar jouw verdriet', zegt mijn dochter. Het is drieëntwintig jaar later. Tweeënhalf jaar was ze toen haar broertje geboren werd en overleed. Een lief klein meisje met een staartje op haar hoofd die haar mama kwam troosten.

Veel boeken over babyverlies zijn gericht op ouders. Maar wat doet perinatale sterfte met de (vaak jonge) kinderen in het gezin? Kun je hen als ouder wel beschermen als je zelf zo intens verdrietig of wanhopig bent? Welke impact heeft de dood van een baby op de kinderen die hierna worden geboren?

Brigit Nieuwenstein deelt haar persoonlijke ervaringen. Ook heeft zij met kinderen, ouders en professionals gesprekken gevoerd over (onverwerkt) verdriet als gevolg van babysterfte in het gezin. In haar analyses baseert Brigit zich op inzichten uit de psychosynthese en familieopstellingen.

Mama, ik kom jou wel troosten is heftig én helder, en maakt een einde aan de eenzaamheid en het taboe rondom de dood van een baby. Het is ook een hoopvol boek met herkenbare verhalen en handreikingen voor ouders, broers en zussen.

`Ik zou willen dat dit boek er zeven jaar geleden al was geweest, toen mijn pasgeboren zoontje overleed en ik me, naast mijn rouw, zoveel zorgen maakte over de impact van dit alles op mijn dochter.'
Jojanneke van der Kolk, psycholoog.

`Steeds meer groeit het besef dat broertjes en zusjes die er niet meer zijn, er veel meer toe doen dan we ons lang hebben gerealiseerd... Mama, ik kom jou wel troosten komt dan ook precies op tijd.'
Bram Bakker, ex-psychiater en auteur van Gevoelige zielen en Oud zeer.

Brigit Nieuwenstein (1962) is psychosynthesetherapeut, coach en trainer. Zij is moeder van Lenka (1994), Serge (1996 geboren en gestorven) en Jens (1999). Lees meer Lees minder

Het water zorgde voor een onpeilbaar verdriet

'Toen wij van Malden naar Zwijndrecht verhuisden vond ik dat prima, ik ging er altijd van uit, dat je er zelf voor kunt zorgen of je je ergens thuis voelt. Het enige wat ik altijd riep was: dat water, daar heb ik het niet op!'

Bij een ernstig scheepsongeluk verdrinken Theo, de echtgenoot van Maria, en Mark, haar zoontje van acht jaar. Er volgen verdrietige en eenzame jaren. Ook voor Michiel, de tweelingbroer en tweelingziel van Mark is het gemis nauwelijks te dragen. Hij kan, hoezeer hij ook zijn best doet, zijn leven niet op de rit krijgen. Michiel springt 27 jaar later van een brug en vindt de dood.

In sobere en authentieke bewoordingen haalt Maria van Rijsewijk herinneringen op aan Theo en de kinderen en beschrijft ze hoe ze na elk groot verlies toch haar leven weer wist op te pakken.

Een bijzonder relaas over veerkracht, over onzekerheid en hoop, en over moeder zijn en blijven.

Maria van Rijsewijk is geboren in Someren en sinds 1992 woonachtig in Zutphen. In deze plaats heeft ze ook een praktijk gehad voor Shiatsu therapie. Tegenwoordig geniet Maria van wandelvakanties en de liefde in haar leven. Lees meer Lees minder

In mei 2021 valt er een bom op het gezin Sercu: zoon Tore, tot dan kerngezond en nog maar 22, krijgt een verpletterende diagnose. Hij heeft kanker en zal niet meer genezen. Hij begint aan een hallucinant traject en balanceert meermaals op de rand van de dood, maar telkens weten zijn artsen een nieuwe behandeling te vinden en vecht zijn lichaam op wonderlijke wijze terug.

Intussen leeft niet alleen Tore, maar het hele gezin Sercu al meer dan drie jaar met het zwaard van Damocles boven het hoofd.

Wie kan en wil Tore nog zijn, behalve terminale kankerpatiënt? Hoe is het voor zijn ouders Ilse en Mathias en zijn zus Jade om met een aangekondigd afscheid te leven? Hoe voelt het voor zijn vriendin Frauke om verliefd te zijn, zonder te mogen dromen van een toekomst samen? Het hele gezin vertelt.

Hanne Van Tendeloo schrijft sinds 2006 voor Humo. In augustus 2022 interviewde ze Tore en Mathias Sercu voor het eerst. Lees meer Lees minder

Bronia Davidson (1937) verliest in 2017 haar geliefde echtgenoot na bijna 60 jaar huwelijk. In Rouw Als Levenskunst neemt ze de lezer mee in haar rouwproces. Ze vertelt hoe zij en haar man Hans zoveel jaar in liefdevolle harmonie samenleefden, elkaar waardeerden, respecteer­den en aanvulden. De echo van hun jeugd is te horen in het boek: Bronia vluchtte als Pools-Joods kind vanuit Polen via Siberië naar Samar­kand (Oezbekistan) en haar man was als zevenjarig kind met zijn moeder, oudere zus en twee jongere broers geïnterneerd in meerdere Jappenkampen.
Davidson laat de lezer ervaren hoe de dood van haar man voelt als een amputatie. Haar werk als psychotherapeute was het enige dat ze niet met hem deelde in het leven. Bij cliënten die dierbaren verloren hebben herkent zij haar verlies en denkt zij met hen mee in het leren omgaan met hun gemis. De behandeling van cliënten en de steun van haar kinderen, kleinkinderen en vrienden helpen haar het leven weer op te pakken. Lees meer Lees minder

Als er in het leven heftige stormen opsteken waardoor je uit koers raakt, waar kun je dan voor anker gaan? Je zoekt houvast bij iemand die bij je blijft - wat er zich ook aandient. Bij wie het veilig genoeg is om je pijn aan te durven kijken. Als het anker goed vastzit in de bodem en het touw precies lang genoeg is, is heling en groei mogelijk. Riet Fiddelaers-Jaspers vroeg twintig collega's die een ankerplaats bieden aan mensen met een verlieservaring naar die ene cliënt die ze altijd bijgebleven is. Ze werken met zeer verschillende interventies maar altijd professioneel, sensitief en intuïtief. Als lezer kijk je mee als een vlieg op de muur en ervaar je hoe de verhalen ontroeren en inspireren.

'Verdriet blijven voelen en tegelijk weer gelukkig mogen zijn is geen utopie. Hier is een handboek voor en dat is maar goed ook, wat het is verdomd moeilijk. Iedereen mag z'n eigen rouwpad volgen, dat blijkt wel uit dit bijzondere boek.' Remona de Hond-Fransen

'Riet kwam met haar liefde voor het ambacht op het geweldige idee om een boek voor en door collega's te schrijven, zo boeiend geschreven, dat je als lezer zelf bij de sessies aanwezig meent te zijn geweest.' Morten Hjort

'In dit bijzondere boek nodigt Riet vakgenoten uit om te spreken over de kern van hun werk. Over die plek van onzekerheid die deuren naar transformatie kan openen.' Robert A. Neimeyer, PhD Lees meer Lees minder

Geïnspireerd door de moedige beslissing van mijn moeder om haar levenseinde in eigen hand te nemen, biedt dit boek een intieme kijk op de emotionele, ethische en praktische aspecten van euthanasie. Met openhartige verhalen en diepgaande reflecties neem ik de lezer mee in mijn ervaringen tijdens en na de keuze van mijn moeder. Het boek bevordert een open en empathische dialoog over euthanasie, moedigt lezers aan na te denken over hun eigen wensen en die van hun dierbaren, en helpt bij het voeren van functionele gesprekken.

Dit boek is een waardevolle bron voor iedereen die steun zoekt in tijden van verlies en wil leren omgaan met de keuzes van dierbaren met compassie en openheid.

Rob Edens was in 1981 17 jaar toen zijn vader zichzelf van het leven beroofde. Totaal onverwacht – voor Rob. Hulp of begeleiding was er amper. Met hem gaat het nu – zo’n vier decennia later – desondanks best goed.  
Maar kun je na zo’n bruut verlies weer gelukkig worden? 
Edens vertelt zijn eigen verhaal. Hij interviewde daarnaast lotgenoten over hún verlies. Nabestaanden die net als hij rouwden –  en in sommige gevallen nog rouwen – om hun naaste: hun partner, kind, moeder, vader, zus of vriend.  

‘Ik was op slot gegaan, gevoelloos geworden’ – Annet de Jong 
‘Een zelfmoord van een naaste verweeft zich in je leven’ – Sylvia van Dort 
 
Rouw na suïcide is echt anders, zeggen experts. Hoe dan? Wat helpt? En waar lopen nabestaanden tegenaan? Helpt het om bij elkaar te komen met mensen die hetzelfde is overkomen? In 1981 was er niets geregeld voor nabestaanden van zelfdoding. Dat blijkt nog steeds zo te zijn.
Rouw na suïcide is echt anders, zeggen experts. Hoe dan? Wat helpt? En waar lopen nabestaanden tegenaan? Helpt het om bij elkaar te komen met mensen die hetzelfde is overkomen? In 1981 was er niets geregeld voor nabestaanden van zelfdoding. Dat blijkt nog steeds zo te zijn. Lees meer Lees minder

Dit unieke boek brengt de expertise van een vrouwenarts, een psycholoog en een sociaal verpleegkundige samen.;;;In deze herwerking van Omgaan met een miskraam komen een vrouwenarts, een psycholoog en een sociaal verpleegkundige aan het woord. Zij behandelen openhartig en toegankelijk alle medische en psychologische vragen die met een miskraam gepaard gaan. Bijna een op de vier zwangerschappen eindigt in een miskraam. De impact ervan wordt door de buitenwereld echter vaak onderschat. Veel ouders hebben het namelijk moeilijk om hun verlies te verwerken. Want hoe rouw je om een kindje dat je nooit echt hebt gekend? En hoe ga je om met de angst dat het bij een volgende zwangerschap misschien weer fout kan gaan? Dit unieke boek brengt de expertise van een vrouwenarts, een psycholoog en een sociaal verpleegkundige samen. Zij beantwoorden op een toegankelijke manier alle medische en psychologische vragen die met een miskraam gepaard gaan. Ook laten zij mensen aan het woord die hun ongeboren kind verloren hebben. Hun getuigenissen bieden lotgenoten herkenning, inzicht en steun. Lees meer Lees minder

Elk uur verliezen in België en in Nederland 125 mensen een ouder: dit is zeker een van de meest ingrijpende gebeurtenissen in een mensenleven;;;In dit boek schrijft Manu Keirse zijn persoonlijke ervaringen neer tijdens de tien maanden durende ziekte van zijn moeder en bij haar sterven;;;Afscheid van moeder hielp al tienduizenden lezers om hun gevoelens en ervaringen te ordenen en sereen om te gaan met de ziekte en het verlies van een ouder Als iemand die je dierbaar is, sterft, sta je oog in oog met een van de meest ingrijpende gebeurtenissen in een mensenleven. Heel wat herinneringen komen dan boven. Relaties tussen broers en zussen, tussen kinderen en ouders, met vrienden en vriendinnen, krijgen een nieuwe betekenis. In Afscheid van moeder beschrijft Manu Keirse zijn persoonlijke ervaringen tijdens de tien maanden durende ziekte van zijn moeder en bij haar sterven. Het boek hielp inmiddels vele tienduizenden lezers hun gevoelens en ervaringen te ordenen en beter te leren begrijpen. Op een serene manier omgaan met ziekte en verlies kan een manier zijn om de dood om te vormen tot iets wat nieuwe levenskracht geeft. Lees meer Lees minder

In 'Pappa's rouwen ook' vertellen twaalf vaders het kwetsbare en moedige verhaal over hoe ze zijn omgegaan met het verlies om hun overleden kind(eren). Wat gebeurde er? Welke invloed heeft rouw op hun eigen leven, emoties, huwelijk, gezinsleven en de omgeving? Waar liepen ze in het dagelijks leven en op het werk tegenaan? Wat deed het verlies met de manier waarop ze nu in het leven staan? In dit boek krijg je als lezer een uniek kijkje in het rouwende vaderhart.

Vroeg of laat in ons leven krijgen we allemaal te maken met de dood van een dierbare. Toch weten we niet zoveel over rouwen. Na een paar maanden verwacht men van een nabestaande dat de draad weer wordt opgepakt. Maar hoe doe je dat als je wereld is ingestort en je leven er door het immense verlies totaal anders uitziet?

Na de plotselinge dood van haar man ging Maya Stomp op reis in 'het land van rouw'. Ze beschrijft haar intense ervaringen als weduwe op een scherpzinnige maar ook lichtvoetige manier. Daarnaast komen praktische zaken aan bod, zoals omgaan met feestdagen, stress, werk en opruimen. Maya laat zien hoe ze met vallen en opstaan haar leven opnieuw heeft vormgegeven. Ze biedt daarmee perspectief aan elke rouwende.

Maya Stomp werkt als senior adviseur Personeel & Organisatie bij de overheid. Daarnaast heeft zij haar eigen praktijk als rouwcoach. Ze is gecertificeerd in 'The Grief Recovery Method' en het gezicht achter de veel bezochte Facebookpagina 'Rouwen hoort bij het leven'.

Wij weduwen zijn een taai volkje biedt steun, herkenning en troost aan iedereen die een groot verlies heeft geleden. Lees meer Lees minder

Na de dood van 'haar betere ik', haar man en schrijver Karel Glastra van Loon, behoorde Karin plotseling tot dat lastige volkje van weduwen en weduwnaars. Op zijn veel te vroege dood volgde een periode van vallen en opstaan, waarin het verlies als zoutzuur doorvrat. Zonder hulp van anderen redt niemand het, maar toch stond bovenaan haar ergernissenlijst het goedbedoelde zinnetje 'Je mag mij altijd bellen'. Want hoe welgemeend ook, dit is hulp die je met lege handen achterlaat...
Omdat je in je diepste wanhoop niet wilt bellen en niet kúnt bellen, omdat je slechts denkt: nee, het gaat niet! Zij moeten míj bellen! Het duurde honderden dagen, maar uiteindelijk volgde er een periode waarin Karin terugveerde en haar levenslust hervond. Met dit boek, waarvan inmiddels meer dan 50.000 exemplaren verkocht zijn, wist ze een stem te geven aan haar vele lotgenoten in rouw. 'Natuurlijk weet ik wel dat hij niet meer thuiskomt, dat hij niet meer naast me op de bank zal zitten, met een arm om me heen en mijn hand in de zijne. Ik weet het elk moment van de dag. Maar toch is er in mijn hoofd ook een parallelle wereld waarin ik naar hartenlust mijn leven van weleer leef. Ik koop een nieuwe lamp voor de woonkamer, maar wel een die ook naar zijn smaak is. En het lavendelblauw voor de muur meng ik net zolang met wit tot ik weet dat ook hij ermee akkoord zal gaan. In elke tweede zin die ik tegen de kinderen zeg, wordt hun vader genoemd. En in bed lig ik nog altijd keurig op mijn helft, terwijl ik in mijn dromen naar hem op zoek ben. Lees meer Lees minder