Hans van Manen - door velen beschouwd als 's werelds belangrijkste choreograaf van na de oorlog. Geen levende Nederlandse kunstenaar heeft een grotere internationale reputatie dan hij.
In Gelukskind beschrijft Sjeng Scheijen hoe Hans, geboren in 1932, verzwakt en uitgehongerd uit de oorlog kwam. Hoe hij zonder afgeronde lagereschoolopleiding op zijn twaalfde moest gaan werken, om tien jaar later zijn eerste choreografie te maken.
Sindsdien heeft hij continu zijn publiek betoverd en steeds weer zijn grote gave herontdekt. Een gelukskind.
Scheijen beschrijft Hans als de maker van een even ongrijpbaar als onontkoombaar oeuvre, een avonturier die de wereld veroverde maar lege hotelkamers haatte en eigenlijk geen dag zonder zijn vrienden kon.
Maar dit boek is ook een geschiedenis van het grootse creatieve experiment van de jaren zestig en zeventig, waarin Hans een cruciale rol speelde.
Sjeng Scheijen had exclusieve toegang tot het archief van Hans van Manen en sprak uitgebreid met hemzelf, zijn vrienden en geliefden, en met de kunstenaars en dansers met wie hij werkte.
Sjeng Scheijen (1972) schreef eerder de biografie van dans- en kunstpionier Sergej Diaghilev, die wereldwijd is erkend als het absolute standaardwerk, en De avant-gardisten, waarvoor hij de BookSpot Literatuurprijs 2019 won, de belangrijkste non-fictieprijs. Zijn boeken worden vertaald in het Frans, Russisch, Engels, Tsjechisch, Bulgaars, Spaans, Portugees en Japans.
Als klein jongetje vlucht Steven Brunswijk in een boodschappentas op de rug van zijn oudere broer vanuit Suriname naar Nederland. 'De naam Brunswijk is op dat moment toch een dingetje' kan Steven er later luchtig op terugkijken. Eenmaal in Nederland begint zijn zoektocht om een plekje te vinden in de maatschappij. Een struggle om 'er bij te horen'.
Van een 'verlegen sukkeltje met flaporen' is Steven (volgens vrienden dan) uitgegroeid tot een heuse 'adonis met een geweldig zakelijk instinct'. In Steven Brunswijk, Altijd Kind Gebleven, nemen we de lezers mee op een reis naar hoe het zover is gekomen. Met glansrollen voor zijn vrienden, ex-vriendinnen, de deurwaarder, tal van BN'ers en uiteraard zijn vrouw en kinderen die met alle liefde de meest hilarische verhalen over Steven uit de doeken doen. De lezer krijgt een uniek kijkje in het leven van een dromer en doorzetter pur sang. Het boek vertelt het verhaal van een jongen met als grootste passie mensen laten lachen. Iets waarvan hij uiteindelijk zijn beroep heeft kunnen maken.
Ruim een jaar lang volgden bestsellerauteur Michel van Egmond en bekroond interviewer Antoinnette Scheulderman het turbulente leven van Patty Brard (65).
Het resultaat is een indringend portret van een geboren overlever, een succesvolle tv-ster en gefrustreerde moeder tegelijk, waarin niets onbesproken blijft.
Zoals altijd is Patty Brard openhartig, over alles: haar successen en haar mislukkingen, haar huwelijken, haar cosmetische ingrepen en de dramatische breuk met zowel haar kind als haar eigen ouders, maar ook over haar speciale band met Freddy Heineken, de enige man die een naaktfoto van haar bezat, over de zwarte dagen na haar faillissement, toen ze uit geldgebrek hand- en spandiensten verrichtte voor een drugsdealer, over #MeToo voordat #MeToo bestond en over de pijnlijke juridische strijd met haar eigen zus.
Of, zoals ze zelf in dit opzienbarende boek de afgelopen 65 jaar samenvat: 'Ze kunnen veel van me zeggen, maar niet dat ik weinig heb meegemaakt in mijn leven. En ik ben onderweg vaak genoeg neergegaan, maar ik ben ook steeds weer overeind gekomen.
Aan de vooravond van André van Duins 75ste verjaardag verschijnt zijn geautoriseerde biografie Gewoon André. In vele, lange ongedwongen gesprekken met André, zijn dierbaren, vrienden, bekenden en vakbroeders duikt Bert Kuizenga in de recente geschiedenis van de artiest. In de periode waarin alles wat André aanraakte, veranderde in goud, maar hij ook de liefde van zijn leven verloor. Voorheen moest hij vooral gewoon grappig zijn, een komisch hoedje opzetten en een gekke bek trekken. Nu ontroert hij Matthijs van Nieuwkerk tot tranen aan toe met een prachtige Nederlandse vertaling van La Bohème, is het publiek direct fan van zijn vertolking van Evert Duiker in Het geheime dagboek van Hendrik Groen en is heel Nederland diep onder de indruk van zijn prachtige 4 mei-speech op de Dam. Waar komt deze ommezwaai vandaan?
Krant, radio, televisie, social media: ze opereren permanent in een slangenkuil van belangen. Ze onthullen, vertellen de verzwegen verhalen, beschrijven kongsi's en zijn er zelf onderdeel van. Mediaorganisaties en hun journalisten kunnen door onderwerpen te agenderen wel of niet het verschil maken. Meestal doen ze goede dingen, soms berijden ze het verkeerde spoor maar uiteindelijk zijn ze - als alle andere veiligheidskleppen hebben gefaald - in de democratie de laatste verdedigingslinie van de burgerlijke vrijheid en daardoor onmisbaar. Ik opereerde in die slangenkuil. Als journalist, maar ook als directeur van een omroep, en zo leerde ik de verschillende kanten kennen van dezelfde medaille. Soms hoorde ik bij de jagers, dan weer was ik zelf de prooi.
Het brengt me tot deze conclusie: 'Het is een fascinerende en daardoor schitterende slangenkuil'. Dit boek beschrijft mijn herinneringen aan vijftig jaar journalistiek, vanaf de eerste dagdromen, daarna met de voeten in de klei tot in de top van de omroep.
Dit verhaal beslaat de periode van 1965, toen ik begon als lokaal correspondent van Dagblad De Stem in Breda, tot en met 2007, toen ik stopte als mediadirecteur van de KRO. Na 2007 stelde ik als media-adviseur mijn kennis ten dienste van hen die vinden dat hun verhaal om wat voor reden dan ook niet voldoende wordt gehoord.
André Hazes senior - een dappere en bange man tegelijk, die in zijn teksten kwetsbaar durfde te zijn - vertelt kort en bondig zijn levensverhaal en legt daarmee uit waarom hij was wie hij was. De kern van zijn relaas wordt gevormd door een onzekerheid die hem zijn leven lang is blijven achtervolgen. Het gevoel van minder waard zijn dan een ander heeft hem vechtlust gegeven, maar ook ondergedompeld in diepe depressie - het was zijn bron, maar ook zijn valkuil. De bevestiging van succes en de ontspanning die de alcohol hem bood hielden hem op de been, tot lichaam en geest het niet meer aankonden en een ontluisterend einde zich aandiende. Toch is hij blij met wat hij bereikt heeft...
Willy Sommers, ooit de kroonprins van het Vlaamse lied, bestijgt inmiddels de troon. Een halve eeuw, 50 jaar geleden al, maakt Zeven anjers, zeven rozen een idool van Willy De Gieter. Met het podium als thuisbasis bouwt de zanger een indrukwekkende carrière uit. Hij wordt een alom geprezen entertainer en presentator en groeit uit tot een icoon.
In deze officiële biografie blikt Willy Sommers zelf terug op alle memorabele momenten uit zijn leven. Nu pas vertelt hij verhalen voor het eerst. Over zijn eerste gitaar, zijn eerste coverband, zijn eerste grote hit. Over zijn plotse sterrenstatus en de impact daarvan op zijn privéleven. Over de gloriejaren en dieptepunten van de Vlaamse muziekindustrie. En niet te vergeten: over de fans en de mensen die hem al die jaren onvoorwaardelijk zijn blijven steunen.
En, jawel, Willy blikt ook vooruit op wat nog komen zal. Want het podium roept nog steeds, zelfs luider dan ooit, en de fans willen meer.
'Stoppen? Dat is nog niet voor meteen. Want telkens wanneer ik denk dat ik ongeveer alles wel beleefd heb, gebeurt er iets nieuws. Zoals Pukkelpop twee jaar geleden, zoals Liefde voor Muziek. Ik beschouw dat allemaal als lekkere kersen op een enorm grote taart. Ik ben geweldig dankbaar. Dankbaar dat mijn fans er voor mij zijn, want zonder hen besta ik niet.'
- Willy Sommers
Najib Amhali is een van de bekendste en meest succesvolle cabaretiers van Nederland. Geboren in Nador, Marokko, maar opgegroeid in Krommenie als oudste van vier broers begon hij in de jaren negentig als stand-upcomedian bij de Comedy Train in kleine zaaltjes, voordat hij in 1998 definitief doorbrak bij het grote publiek na het winnen van zowel de jury- als de publieksprijs van het Leids Cabaret Festival.
Sindsdien maakte hij negen avondvullende solovoorstellingen waarmee hij langs de grootste zalen van Nederland toerde, was hij als acteur te zien in onder meer Jezus is een Palestijn en Shouf Shouf Habibi en verkocht hij als eerste Nederlandse cabaretier de Ziggo Dome drie keer uit.
Najib Amhali behoort tot de absolute top, maar toch kent ook zijn succes een keerzijde: jarenlang worstelde hij met een drank- en drugsverslaving die bijna het einde van zijn carrière en zijn huwelijk betekende.
In deze biografie vertellen naast Najib zelf ook familie en vrienden openhartig over zijn leven: over zijn jeugd, de soms ingewikkelde familiebanden, het pad naar de roem en de prijs die hij betaalde voor het succes.
Over Ramses Shaffy hebben altijd de wildste verhalen de ronde gedaan en de werkelijkheid was vaak nog spectaculairder dan gedacht. Dat bleek weer eens toen er na de publicatie van zijn biografie We zien wel! een koffertje opdook vol correspondentie van zijn moeder, die altijd een mysterieuze figuur was gebleven. Alexandra Thérèse Wysocka zou een gravin van Pools-Russische afkomst zijn geweest. Maar ze beweerde in werkelijkheid niemand minder te zijn dan groothertogin Olga Romanova, de oudste dochter van tsaar Nicolaas II.
Sylvester Hoogmoed schetst aan de hand van oude brieven en politierapporten het leven van deze 'prachtige avonturierster' - zoals een Australische krant haar destijds noemde. Na de Russische Revolutie belandde ze via nogal wat omzwervingen in Egypte. Vervolgens frequenteerde ze de duurste hotels aan de Côte d'Azur en in Parijs, een spoor van openstaande rekeningen en ongedekte cheques achter zich latend. Na Frankrijk te zijn uitgezet, zette ze haar leven op grootse voet voort in België en Zwitserland, gesteund door de uitstekende connecties die ze had in de hoogste kringen en vooral door haar onverwoestbare flair.
Sylvester Hoogmoed (1966) is politicoloog, schrijver en journalist. In 2011 verscheen zijn biografie We zien wel! Het wonderlijke leven van Ramses Shaffy. Verder publiceerde hij onder meer in De Groene Amsterdammer, de Volkskrant en Historisch Nieuwsblad. Ook presenteert hij een wekelijks chansonprogramma op de Concertzender.
'Paul Verhoeven begeeft zich met Elle niet enkel ver boven het Nederlandse speelfilmniveau, maar blaast ook de jaaroogst aan Franse arthouse aan gort,' jubelde de Volkskrant over de film die Cannes dit jaar op zijn kop zette.
Paul Verhoevens recente, wereldwijde succes schreeuwt om een geheel herziene editie van de enige echte Verhoeven-biografie. In ruim 600 pagina's komt de maker van klassiekers als Turks Fruit, Soldaat van Oranje, De vierde man, RoboCop, Basic Instinct en Zwartboek naar voren als een uitzonderlijk bevlogen en charismatische filmmaker die zich weinig van tradities en autoriteiten aantrekt.
Rob van Scheers volgt Verhoeven al vijfentwintig jaar op de voet. Hij sprak met meer dan honderd betrokkenen onder wie Rutger Hauer, Monique van de Ven, Jan de Bont, Carice van Houten, Isabelle Huppert, Michael Douglas, Sharon Stone en Arnold Schwarzenegger. Paul Verhoeven. Een filmersleven is onmisbaar voor iedere filmliefhebber, maar ook voor iedereen die meegesleept wil worden in het spectaculaire avontuur van een van de grote culturele iconen van ons land.
Over eerdere edities:
'Een van de uitvoerigste boeken ooit over een regisseur geschreven.' Film Review
'Dé Verhoeven-bijbel!' Thom Hoffman in de VARAgids
Rob van Scheers (1959) schreef veertien boeken. Ook was hij co-auteur van Verhoevens Jezus van Nazaret en de in boekvorm verschenen reeks Volgens Verhoeven. Regelmatig is hij gastdocent filmgeschiedenis aan de Universiteit Utrecht.
Olga de Haas was in de jaren zestig de absolute ster van Het Nationale Ballet. Niet eerder stond een Nederlandse danseres met zo veel bravoure op het podium. Ze was magisch en wist met haar inlevingsvermogen heel Nederland naar het theater te krijgen. Ze had een gouden toekomst voor zich, maar terwijl haar carrière een vlucht nam liep ze vast in haar privéleven. De Amsterdamse ontwikkelde een serieus eetprobleem, zocht liefde bij de verkeerde mannen en dook het nachtleven in om de druk die ze ervoer te verdrinken.
Het Nationale Ballet had achter de schermen andere problemen en kon de tragische aftakeling van haar ooit zo briljante soliste niet voorkomen. Olga de Haas danste in de jaren zeventig steeds minder en stierf een week voor haar vierendertigste verjaardag, nog altijd hopend op een comeback. Haar collega's had ze jaren niet gezien.
Olga vertelt het verhaal van een groot danseres en geeft een onthullend beeld van de beginjaren van Het Nationale Ballet, waarin succes een schaduwzijde kende.
Herman van Veen zeventig jaar
De loopbaan van de zanger, theatermaker en clown Herman van Veen vormt een pad met vele zijsporen. Zoals een theatercriticus het ooit formuleerde: zijn carrière verloopt hink-stap-sprongsgewijs. Naast zijn ruim 6000 theateroptredens in Nederland, Duitsland, Frankrijk, Zuid-Afrika en de Verenigde Staten heeft Herman van Veen in de afgelopen vijftig jaar toneel en muziektheater geschreven, films geregisseerd en de eend Alfred J. Kwak in een televisieserie onsterfelijk gemaakt.
Dit boek schetst een beeld van de verschillende facetten van Herman van Veen. Zijn werk wordt tegen het licht gehouden, waarbij aandacht uitgaat naar zowel hoogte- als dieptepunten. Wat typeert Herman als podiumkunstenaar? Welke ontwikkeling heeft hij doorgemaakt? Hoe is hij in de samenwerking met anderen? Emile Schra sprak met (oud-)medewerkers, collega's en familieleden. Daarnaast komt Van Veen uiteraard zelf aan het woord over zijn werk, zijn motieven, drijfveren, twijfels. Zo ontstaat een rijkgeschakeerd portret van de mens en kunstenaar die Van Veen is.
Een geautoriseerd boek over leven en werk van Neerlands favoriete Harlekijn
TONEEL IS NIET BLIJVEND: gesprekken met Georgette Rejewski
==========================================================
(Heruitgave)
Dit boek bevat gesprekken die Attila Bellus en Robert Boer
voerden met de bejaarde actrice en spraakdocente
Georgette Rejewski.
In de beroemde musical My Fair Lady, waarin haar goede vriend
Wim Sonneveld de hoofdrol vertolkte, speelde ze zijn moeder,
Mrs Higgins.
Vanaf het begin van de Nederlandse televisie speelde ze mee in
talloze series, onder andere in Flodder en Medisch Centrum West.
Als filmactrice had ze een rol in `A bridge too far' van Richard
Attenborough met Sean Connery als tegenspeler.
Daarnaast had de onlangs op 104 jarige leeftijd overleden Georgette een indrukwekkende staat van dienst als spraak- en speldocente aan de
Amsterdamse Toneelschool en de Kleinkunstacademie.
Zij heeft tijdens haar lange, werkzame leven vrijwel alle acteurs
die in de vorige eeuw naam hebben gemaakt leren kennen: als
docent of medeleerling tijdens haar eigen toneelschooltijd
(Georgette Hagendoorn, Ko Arnoldi, Wim Kan),
als collega in een van de vele producties
(Ank van der Moer, Cruys Voorbergh, Joop Doderer,
Jeroen Krabbé en Willeke Alberti) en als leerling
(Piet Rmer, Ramses Shaffy, Henk van Ulsen, Erik Vos, Helmert Woudenberg).
Zij was en is een warme, spirituele vrouw die op haar leerlingen
een blijvende invloed heeft gehad, zo blijkt uit de interviews
met een zestal oudleerlingen, die het boek besluiten.
1 december 2009 overleed de levenskunstenaar Ramses Shaffy. Met gevoel voor tact, maar ook met passie wordt het legendarische leven geschetst van de man die in hoge mate zijn stempel heeft gedrukt op het Nederlandse theaterleven.
'Veel van wat ik in deze biografie heb gelezen is nieuw voor mij. Sylvester Hoogmoed heeft niet alleen recht gedaan aan het bijzondere leven van Ramses, maar ook aan zijn enorme talenten: de prachtige elpees, de onvergetelijke optredens, de indrukwekkende rollen.'
Liesbeth List
Wie wordt niet door weemoed overvallen en wie hoort niet direct Ramses Shaffy's doorleefde stem bij 'Sammy, kijk omhoog Sammy', 'Laat me' of 'Zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder'?
Als zoon van de Egyptische consul in Parijs en een excentrieke Poolse dame had het leven van Ramses Shaffy (1933-2009) een on-Nederlandse allure. De getalenteerde acteur en chansonnier baande zich op onstuimige wijze een weg door Amsterdam met zijn luide lach en overrompelende charmes. Maar het was niet 'alles vrolijkheid'. Vaak lag de eenzaamheid op de loer, de melancholie en later de drang naar de fles.
We zien wel! is een zorgvuldige levensbeschrijving van de persoon Ramses Shaffy, maar ook van de artiest. Dat maakt dit boek interessant voor zowel bewonderaars van Shaffy, als voor degenen die geïnteresseerd zijn in theatergeschiedenis en in het naoorlogse Amsterdam. Bovenal zal na het lezen van We zien wel! de indruk achterblijven van een prachtige, inspirerende en kleurrijke levenskunstenaar.
Sylvester Hoogmoed is politicoloog. Hij schrijft als freelancejournalist voor onder meer De Groene Amsterdammer en presenteert een chansonprogramma bij de Concertzender. Voor deze biografie interviewde hij Ramses Shaffy's naasten, vrienden, ex-minnaars, buurtgenoten, medestamgasten en coryfeeën uit de vaderlandse chanson- en toneelwereld.
`Het Verschijnsel Brood, zo noemde Herman Brood, Nederlands enige rock-`n-rollster, zichzelf. Jan Eilander belicht `het verschijnsel - en daarmee ruim dertig jaar vaderlandse rock-`n-rollgeschiedenis - aan de hand van talloze interviews met mensen uit Broods naaste omgeving: met vriend en vijand, profiteurs en slachtoffers. Met z'n maatje uit de Israëlische kolenmijnen. Met de mannen van The Moans, Broods eerste band. Met de vrouwen die voor hem vielen en eenzaam achterbleven. Met de legendarische Cuby and The Blizzards. Met z'n moeder. Met zijn artist- en repertoiremanagers. Met z'n `coach, die hem uit de goot hielp, en hield. Met de muzikanten die zich `s ochtends nog Wild Romance mochten noemen, en die `s middags werden gedumpt.
Rock `n Roll Junkie is het meeslepende verhaal van een charismatische, door dierlijke instincten, pep en alcohol gedreven man, die op woensdag 11 juli 2001 een eind aan zijn leven maakte.
Deze editie is voorzien van een nawoord van Martin Bril.
In `Indra: een wajangleven' beschrijft Lizzy van Leeuwen een boeiend, veelzijdig leven en een onderbelicht gebleven deel van de laatkoloniale geschiedenis. Leo Broekveldt werd geboren in Nederlands-Indië als zoon van een Indische moeder en een uit Nederland afkomstige hoge ambtenaar. `Leetje' vertrok als puber naar Den Haag, studeerde rechten, maar koos voor een leven als revuedanser. In de jaren dertig zou hij uitgroeien tot een internationaal bekende podiumartiest. Tijdens de oorlog transformeerde hij tot Indra Kamadjojo. Zijn danskunst zette hij na 1945 in om steun te geven aan de jonge Indonesische republiek. Later werd hij een invloedrijk figuur in de nieuwe naoorlogse wereld van dans, cultuur, radio en televisie. Zijn `hertje Kantjil' is een hele generatie bijgebleven.
Indra Kamadjojo verzachtte met zijn kunst voor velen het lange en pijnlijke afscheid van Nederlands-Indië. Hij leefde met humor en branie en verzette zich resoluut tegen de meest gestelde vraag van de twintigste eeuw: wat ben je en waar hoor je bij?