Formaten
Vrijdag, Uitgeverij
-
Nieuw
Heinrich Himmler, een voormalige kippenkweker, is ervan overtuigd dat je het mensenras even goed kunt veredelen als dieren- en plantensoorten. De eugenetica of het idee van de selectieve voortplanting - enkel de gezondste en begaafdste mensen - is op dat ogenblik wijd verspreid.
Himmler wil niets minder dan een Nieuwe Mens scheppen. Hij spoort zijn SS'ers aan om zoveel mogelijk kinderen te verwekken bij speciaal daarvoor geselecteerde, 'raszuivere' Arische vrouwen. Daartoe richt hij Lebensborn op, een SS-netwerk van kraaminrichtingen en kinderdagverblijven. Wie daar geboren wordt, zal de nieuwe Duitse elite, een nieuwe adel, vormen. Ondertussen worden elders kinderen die ziek zijn, een beperking of een andere huidskleur hebben, op grote schaal gesteriliseerd of zelfs geëuthanaseerd.
Voor Himmler gaat dat veredelingsproces echter niet snel genoeg. Op zijn bevel gaat de SS in de veroverde gebieden op zoek naar kinderen met blonde haren en blauwe ogen. Tijdens heuse klopjachten worden duizenden kinderen ontvoerd om te worden 'gegermaniseerd'. Ondertussen promoot hij een nieuwe seksuele moraal, gebaseerd op polygamie.
In De wiegjes van Lebensborn worden onthutsende feiten afgewisseld met schrijnende getuigenissen.
Eric Bauwens (1960) is een gewezen legerofficier met een passie voor geschiedenis. Van hem verschenen eerder Vader Anseele. Edward Anseele, politicus, ondernemer, mythe (2019) en Het adelaarsjong. Het tragische leven van de zoon van Napoleon (2021). -
Nieuw
België is gesplitst. Brussel blijft achter als een verstoten kind, ten prooi gevallen aan vrijbuiters en lijkenpikkers.
Voor het eerst in twintig jaar duikt een schrijver van doodsberichten die chaotische, gevaarlijke stad opnieuw in. Zijn dochter werd levenloos uit het kanaal gevist. Vermoord. Hij moet haar lichaam identificeren. Achtenveertig uur heeft hij om uit te zoeken wie verantwoordelijk is voor haar dood, voordat de stad die hij veracht hem zo diep in het moeras sleurt dat ontsnappen onmogelijk wordt.
Met zijn debuut Bot mes zet de Brusselse auteur Dieter Rogiers de literaire traditie van Graham Greene verder. In een spannend verhaal vol moreel ambigue personages en verrassende plotwendingen gidst hij de lezer door een surreële stad waarin afkeer en liefde keerzijden zijn van dezelfde medaille. Bovendien blijkt het Brussel van de nabije toekomst vandaag al herkenbaar dichtbij.
Dieter Rogiers (1978) woont in Sint-Jans-Molenbeek. Hij schrijft filmrecensies, kortverhalen en graphic novels. Met Bot mes waagt hij zich voor het eerst aan het langere werk. -
Nieuw
De roman Suikerspin (2008) van Erik Vlaminck is een everseller; het boek is inmiddels aan zijn elfde druk toe. Dit rauwe en op waarheid gestoelde kermisverhaal is vaak schrijnend, maar loopt tegelijkertijd over van burleske humor.
In TIR Arthur worden we geconfronteerd met Arthur Van Hooylandt, een van de hoofdpersonages uit Suikerspin. Vijftien jaar later baat Arthur op de kermis een schietbarak uit en is hij nog altijd wie hij was: een egocentrische bullebak die alles en iedereen in het vizier neemt. Tot hij op een keerpunt belandt...
TIR Arthur is bloedernstig theater waarin, juist daarom, veel gelachen wordt. Het stuk baadt in uitbundige en nostalgische kermismuziek, maar evengoed in de duistere tonen van de film noir.
Erik Vlaminck (1954), schrijver van romans als Suikerspin, Brandlucht en Iconen, is lid van de Koninklijke Academie voor Nederlandse Taal en Letteren. Als theaterauteur werkte Vlaminck voor gezelschappen als Olympique Dramatique, Toneelhuis en Laika. Speciaal voor Tutti Fratelli schreef hij de theaterstukken Diep in mijn hart en Ten Huwelijk. -
De amazone van de Franse Revolutie
Luc van den Broeck, Sarah de Grauwe
- Uitgeverij vrijdag
- 23 Mei 2023
- 9789464341607
Anne-Josèphe Théroigne de Méricourt werd geboren in het Waalse dorpje Marcourt. Ze wilde operazangeres worden, stond op de eerste rij tijdens de Franse Revolutie, werd ontvoerd door de Oostenrijkse keizer en belandde uiteindelijk in de psychiatrische instelling Salpêtrière in Parijs.
Lange tijd bleef de geschiedenis van Théroigne de Méricourt onderbelicht. Dat hoeft niet te verbazen, want de meeste verhalen die we over haar kennen, zijn dan ook onbetrouwbaar of ronduit fout.
De amazone van de Franse Revolutie schetst voor het eerst de fascinerende levensloop van deze vooruitstrevende vrouw voor een modern lezerspubliek, dat meer dan ooit geïnteresseerd is in vrouwenemancipatie. Bovendien toont deze biografie aan dat het protofeminisme van Théroigne de Méricourt niet het enige aspect in haar bewogen leven was en dat een eenduidig antwoord op lang onbeantwoorde vragen niet altijd voor het rapen ligt.
Luc Van den Broeck (1954) is arts. Sinds vele jaren is hij gefascineerd door de Franse Revolutie. Hij publiceerde talrijke artikels en bijdragen in boeken over de maatschappelijke geschiedenis van de geneeskunde tijdens de Franse Revolutie.
Sarah De Grauwe (1987) schrijft proza in de vorm van romans, korte verhalen en columns. Op haar literaire blog publiceert ze korte overpeinzingen van alledag, maar ook biootjes van bekende en minder bekende mensen. -
Maurits houdt hartstochtelijk van zijn zesjarige dochter Louise. Als hij er niet was, zou niemand haar liefhebben. Op een daguitstap naar zee in 1975 is hij haar beschermer en gids. De moeder van Louise ondergaat deze romantische alliantie als een stilzwijgende getuige.
Bijna dertig jaar later neemt Louise haar vader voor zijn vierenzeventigste verjaardag mee naar Rome. Een gewaagde onderneming, want Maurits ging nooit eerder op reis. Rome verwart hem en neemt kosmische proporties aan. Het heeft er bovendien alle schijn van dat Louise de intense liefdesband met haar vader uit haar kinderjaren is vergeten. Dat drijft Maurits tot wanhoop. Hij wil koste wat kost hun vroegere bondgenootschap herstellen en onderneemt drastische pogingen om het geheugen van zijn dochter te ontsluiten.
Roedeldrift is een ontluisterende roman over liefde die geen liefde is. Of toch?
Chris Vanlangendonck (1969) woont in Antwerpen. Tot 2021 leidde ze een internationaal lobbybureau dat exclusief voor groepen wetenschappers werkt en ijvert voor een wereldwijde voorbereiding op mogelijke pandemieën. Roedeldrift is haar debuut.
'Het is bijzonder lang geleden dat ik nog zo een goed boek gelezen heb. Niet te vatten dat dit een debuutroman is.'
- Walter Van Steenbrugge, strafpleiter -
Een derde van de kleren in je kleerkast draag je nooit. Een ander derde draag je zelden. Negen op de tien kleren heb je een jaar lang niet aangeraakt. Je gooit meer kleren weg dan eender welke andere Europese consument en toch blijf je nieuwe kleren kopen. Omdat je het gevoel hebt dat je nieuwe kleren nodig hebt. Omdat je elke ochtend denkt dat je niets hebt om aan te trekken.
Dat wil de mode-industrie je immers doen geloven. Merken introduceren gemiddeld om de zes weken - sommige zelfs elke dag! - een nieuwe collectie. Als tegenreactie hierop besloot journalist Sarah Vandoorne om zes weken lang slechts zes kledingstukken te dragen. Wat begon als een ludieke actie groeide uit tot een jarenlang onderzoek waarbij ze elke schakel in de textielketen kritisch onder de loep nam. Waar komen onze kleren vandaan, hoe worden ze gemaakt, wie maakt ze en waar belanden ze als wij ze niet (meer) willen? Van België en Nederland over Marokko, Indonesië en Ghana tot India en Bangladesh: Sarah neemt je mee op haar zoektocht naar de herkomst en waarde van onze kleding.
Kleerkastvasten is een razend interessant, maar ook confronterend en urgent boek over het gebruiksvoorwerp dat we allemaal op onze huid dragen. -
Scheiding van goederen is de niet eerder gepubliceerde debuutroman van Roger Van de Velde, de meest bekende 'onbekende schrijver' van de Nederlandse letteren. Willem Elsschot spande zich uitermate in om die gepubliceerd te zien. Hij vond het verhaal 'goed, zelfs zéér goed geschreven'. Toch vond Scheiding van goederen pas in 2023 voor het eerst een uitgever.
In deze volgens Willem Elsschot 'uitzonderlijk knap geschreven eersteling' vertelt Van de Velde over het huwelijk van zijn moeder met 'Den Boule', dat niet veel later op de klippen loopt vanwege wederzijds onbegrip. Er wordt overgegaan tot de scheiding van goederen waarbij beide partijen uiteindelijk veel verliezen en niets winnen.
Roger Van de Velde (1925-1970) was journalist voor De Nieuwe Gazet. Vanwege zijn Palfiumverslaving werd hij vanaf 1961 meermaals in instellingen geplaatst en de laatste acht jaar van zijn leven bracht hij door achter de tralies. Hij overleed in 1970 aan zijn verslaving, kort nadat hij de Arkprijs voor het Vrije Woord in ontvangst nam.
In 2020 verscheen een heruitgave van De knetterende schedels samen met zijn biografie Deze wereld is geen ergernis waard.
'Uitzonderlijk knap geschreven.' - Willem Elsschot
'Een van de auteurs die mij heeft leren lezen.' - Dimitri Verhulst -
Deze novelle uit 1904 speelt zich af in het zestiende-eeuwse Antwerpen. Een rijk en vroom koopman wil een schilderij aan de kathedraal schenken uit dankbaarheid voor de wonderbaarlijke genezing van zijn moeder. Hij geeft de opdracht aan een bejaarde schilder, die in zijn zoektocht naar een model voor de maagd Maria terechtkomt bij een Joods meisje dat is gevlucht voor de pogroms in het oosten van Europa. De vriendschap tussen de oude schilder en het meisje bloeit tegen de achtergrond van de op til zijnde Beeldenstorm, die de apotheose vormt van het verhaal. In dit vroege werk komen al veel van Stefan Zweigs latere thema's aan bod: een onwaarschijnlijke ontmoeting die leidt tot een ingrijpende wending in iemands leven, godsdienstconflicten en historische gebeurtenissen.
De wonderen van het leven werd vertaald uit het Duits door vertalerscollectief UGent o.l.v. Els Snick. -
Dit is het verhaal van Tijl, zoon van Klaas de Kolenbrander en Soetkin, bijgenaamd Uilenspiegel, wat eigenlijk betekent: 'kus mijn kont'. Het verhaal van een onbezorgde potsenmaker die van zijn aanstekelijke lach werd beroofd en die worstelde om hem terug te krijgen.
Zo begint deze zeer vrije bewerking van Charles De Costers klassieker La Légende d'Ulenspiegel, waarin Tijl, bij zijn terugkomst uit Rome, zijn vader op de brandstapel ziet staan. Hij sluit zich aan bij de geuzen die de folteraars bestrijden in de eeuw van de heksenjachten.
Walter van den Broeck is een van de beste Nederlandstalige prozaïsten. Zijn romans en toneelstukken zijn meermaals bekroond, onder andere met twee Staatsprijzen. Hij is ereburger van Olen en Turnhout. -
Jimmy Duffy kampioen in de Loopgraven
Geert Spillebeen
- Uitgeverij vrijdag
- 7 Maart 2014
- 9789460012358
Jimmy Duffy wordt jeugdkampioen van Schotland in het hardlopen. Maar Jimmy heeft een hekel aan trainen. Hij gaat liever op café. Als jongeman verhuist hij naar Canada. Een jaar later loopt hij voor zijn nieuwe land op de Olympische Spelen van 1912. Jimmy wint de ene marathon na de andere, ook die van Boston in 1914. Kort daarna breekt de Eerste Wereldoorlog uit. Jimmy meldt zich als soldaat. "Ik loop recht naar Berlijn", belooft hij zijn vrienden. In 1915 zijn de kogels hem te snel af. Jimmy Duffy sneuvelt bij Ieper.
Geert Spillebeen is radiojournalist voor de VRT-nieuwsdienst. Hij schrijft boeken voor jongeren, die meestal over de Eerste Wereldoorlog gaan. De verhalen zijn altijd echt gebeurd.
-
Meer dan de helft van alle gezinnen maakt gebruik van kinderopvang. Elke plek is voor de overheid zo goedkoop mogelijk. Maar hoe betalen kinderen, kinderbegeleiders en ouders daar de prijs voor? En wat kan kinderopvang echt betekenen voor jonge gezinnen?
Van meet af aan strijdt Celia Groothedde voor verbetering in de kinderopvang. De crèchecrisis is een scherpe kroniek van een aangekondigde crisis, maar ze biedt ook oplossingen.
'Celia Groothedde weet als geen ander waar de structurele problemen van de kinderopvang zich bevinden en hoe die opgelost kunnen worden. De crèchecrisis is een must-read voor iedereen die kinderen heeft of ooit zelf kind was.' - Elisabeth Lucie Baeten
'Celia Groothedde luidt de noodklok over de crèchecrisis. Ze is een brok bruisende energie, verpakt in een gepassioneerd Vlaams parlementslid, schrijver en mama. Ze spreekt over wat ze weet en ze weet over wat ze spreekt.' - Marc Van Ranst
'De kinderopvang heeft nood aan politici die zich vastbijten in het thema. Politici die kinderopvang vorm willen geven vanuit de noden van jonge kinderen en hun ouders; politici die overtuigd zijn van het belang van een sterk pedagogisch milieu voor de zo belangrijke eerste duizend dagen.' - Anne Lambrechts
Celia Groothedde (1977) is Vlaams volksvertegenwoordiger in Brussel voor Groen. Ze schreef boeken en columns over jong ouderschap, gezin, emancipatie en feminisme. Parlementair specialiseert ze in zorg, jong gezinsbeleid, armoedebestrijding, gelijke kansen en kinderopvang. Ze bracht in het parlement de crisis in de kinderopvang aan het licht. -
In 1989 wordt in Hotel Billard Palace het lijk van diamantair Salomo Silbermann gevonden. Tijdens de zoektocht naar de moordenaar duiken de vrienden Manu en Romain op, de speurder Bob Snijders, de nachtportier Ousmane Ndourna en nog meer kleurrijke protagonisten en figuranten als Tien-voor-Twee, den Beer, Belinda Brasil en Astridje van Frituur Astrid. Maar het merkwaardigst van al is de passage van filmdiva Bessie Rogers. Werd zij tien jaar eerder niet dood aangetroffen in Hotel Antwerp Empire Palace?
In Antwerp Empire Palace haalt Romain, samen met Manu, herinneringen op aan de actrice. Terwijl de twee samenkomen in Café Jozef, ontrolt de ontknoping van deze moordzaken zich op wervelende wijze. Wat is verbeelding, wat overtreft de werkelijkheid, en hoe zit het nu eigenlijk met Bessie Rogers?
'Conrads handelsmerk: sfeervolle en stijlvol geschreven romans noirs.' - VN Thriller- & Detectivegids
'Een volstrekt unieke stem in het Vlaamse thrillerlandschap.' - Gazet van Antwerpen
Patrick Conrad (1945) is schrijver, dichter, plastisch kunstenaar en filmmaker. Als thrillerauteur biedt hij een enerverende cocktail van spanning en laconieke beschouwingen bij het pseudoartistieke caféleven in het Antwerpen van de jaren tachtig. Zijn werk werd herhaaldelijk genomineerd voor de Knack Hercule Poirotprijs, die hij in 2015 won met zijn thriller Moço. Ook werd zijn werk bekroond met de Diamanten Kogel 2007 en vertaald in het Duits, Frans en Engels. -
Vijftien verhalen nemen de lezer mee naar het verdriet bij een doodgeboorte, een ontslag, een scheiding en naar het afscheid van een geliefde, een auto, een moeder, een broer, een hond en een vriend.
'Tussen de regels van de al even troostende als confronterende verhalen schuilt een heel overtuigend pleidooi voor het recht op rouwen.' - Ann Peuteman, journalist bij Knack
'Wie dit leest,
hoort meeuwen rauw schreeuwen,
ziet hoe golven van geluk breken,
ruikt de zilte tranen,
voelt de zeewind waaien vol van herinneringen.
Wie dit leest,
is als lezer een zeiler op deze zee.
Wat een toeval dat de (letters van) zee in elke lezer zit.
Wie dit leest,
kan niet onbewogen blijven en deint mee.'
- Uus Knops, psychiater en psychotherapeut, auteur over rouw en gemis
'Greta Vandeborne laat zien dat het doel van rouwverwerking niet de acceptatie van een verlies is, maar eerder het hervormen van onze liefde. De zee is in haar concreetheid en symboliek de plek waar afwezigheid en aanwezigheid samenvallen. Is dat niet wat rouw betekent: hoe houden we de afwezige geliefde aanwezig in het leven?' - Johan Maes, rouwtherapeut, opleider in rouwtherapie, auteur van diverse boeken over rouw
'Rouwen stopt niet, het stopt nooit wanneer we het dierbaarste verliezen. Maar de rauwe pijn kan stilaan verzachten wanneer dat dierbare langzaam onder het vel kruipt en één wordt met onszelf. De verhalen van Greta Vandeborne zijn de
balsem die dat verzachten kunnen ondersteunen of zelfs bespoedigen.' - Alain Platel, regisseur bij les ballets C de la B, auteur van Requiem pour L.
Greta Vandeborne (1944) is een van de rebellen in de film en het boek Rebels van Ann Peuteman. Als docent Toegepaste
Communicatie en international relations officer was ze verbonden aan de Hogeschool Gent. Later werkte ze als secretaris-generaal voor een internationale organisatie van hogescholen en universiteiten. In 2019 schreef ze Negen jaar met ALS, over de mantelzorg voor haar intussen overleden echtgenoot. -
'Gij gaat toch ook niet beginnen, zeker! Waarom zoudt ge nutteloze kosten maken? Er zijn verdorie kleren! Er zijn kleren genoeg! We hebben een hele kast vol kleren! We hebben van alle maten minstens drie stuks! Als er bezoek voor een van de jongens komt, dan sjorren we die een broek aan zijn lijf en trekken een trui over zijn kop. En dan brengen wij die aangeklede sukkelaar netjes in een karreke naar de bezoekzaal. Meer moet dat toch niet zijn. Hebt gij daar al ooit reclamaties over gehoord? Of moeten we ze misschien ook een plastron rond hun nek draaien en een hoed op hun kop zetten?'
Iconen geeft een ontluisterende inkijk in de gang van zaken in een psychiatrisch centrum in het Vlaanderen van de jaren zeventig. De roman toont een kluwen van machtsmisbruik en onmenselijke bejegening. Amper vijftig jaar later dreigen de vergeetputten van toen vergeten te worden.
Erik Vlaminck (1954), schrijver van romans als Suikerspin (2008), Brandlucht (2011) en Een berg mens onder witte lakens
(2019), is lid van de Koninklijke Academie voor Nederlandse Taal en Letteren. Met Jos Geysels schreef hij Ten derden male, omdat armoede onmenselijk en onwenselijk is. Als Dikke Freddy schrijft hij brieven aan machtshebbers. -
Jules van den Broeck, de dertien jaar oudere broer van Walter, vertrekt in 1950 als tweeëntwintigjarige naar Amerika, op uitnodiging van zijn grootvader. Hij werkt er als timmerman, magazijnmeester, bordenwasser en croupier. Maar het botert niet tussen de gewetensvolle grootvader en zijn levenslustige kleinzoon. Jules zit te veel achter de meiden aan.
Twee jaar later trouwt hij met een Mexicaanse. Terwijl hij in Mexico een bestaan opbouwt als zakenman, krijgt hij af te rekenen met aardbevingen, drugsoorlogen en economische crises. Zijn huwelijk komt evenzeer in zwaar vaarwater terecht. Ondanks talloze beloftes keert Jules pas na zestien jaar voor het eerst terug naar zijn vaderland.
Met De lastige liefde, wat voluit een broederboek is, vult Walter van den Broeck eindelijk de opvallende leemte in zijn tumultueuze familiegeschiedenis.
'Een nieuw hoogtepunt in de familie saga met zowel persoonlijke als algemeen menselijke allures.' - JOS BORRÉ
Walter van den Broeck is een van onze beste prozaïsten en Vlaanderens populairste en meest gespeelde toneelauteur. Voor beide disciplines kreeg hij de Staatsprijs. Hij was lid van de Koninklijke Academie voor Nederlandse Taal en Letteren. Zowel in zijn geboorte dorp Olen als in zijn woonplaats Turnhout werd hem het ereburgerschap toegekend. -
Totalitarisme. Dit begrip is de belangrijkste ideologische buit uit de Koude Oorlog, omdat het nazisme en communisme gelijkschakelt als twee even abjecte extremen ter rechter- en ter linkerzijde van onze westerse democratie. Een aanhoudende stroom aan artikels, interviews, boeken en documentaires heeft die 'zekerheid' onwankelbaar gemaakt in de media en publieke opinie. Intussen zijn grote delen van de archieven van de voormalige Sovjet-Unie opengesteld voor wetenschappelijk onderzoek. De resultaten daarvan zijn weinig bekend, maar wel hoogst opmerkelijk.
Charles Ducal confronteert een aantal recente bestsellers over het Stalintijdperk met wat archiefonderzoek aan het licht heeft gebracht. Sterk aanwezig in dit essay is Hannah Arendt, als inspirerende filosoof en als auteur van het beroemde Totalitarisme uit 1951. Ducals tegendraadse politieke essay steunt niet op geloof, maar twijfelt, onderzoekt en nuanceert. Zoals van een schrijver mag worden verwacht.
CHARLES DUCAL (1952) schreef negen dichtbundels, een verhalenbundel en een roman. Zijn meest recente
publicaties zijn De koers van de eeuw (poëzie, 2021) en Kroniek van een verzonnen leven (roman, 2018). Van 2014 tot 2016 was hij de eerste Belgische Dichter des Vaderlands. -
Leuven, donderdagavond. Zeven studenten zitten opgesloten in de gemeenschappelijke keuken van hun kot. Zes leven. De zevende, Vinz, is dood. Zijn beste vriend Serge heeft gezworen dat iedereen pas naar buiten mag als de moordenaar zichzelf bekend heeft gemaakt.
Vinz was altijd in voor een feestje of een uitdaging. Hij was ook heel impulsief en bijgelovig. En hij heeft een bijzonder (invloed)rijke grootvader die zijn enige kleinzoon altijd de hand boven het hoofd houdt.
Naarmate de nacht vordert en de sfeer grimmiger wordt, worden steeds meer roddels, beschuldigingen en geheimen op tafel gelegd. Iedereen heeft goede redenen om Vinz te vermoorden. Maar wie heeft de beste redenen? Of wie vond dat hij reden genoeg had? Want misschien was Vinz wel vooral goed in het zetten van kwaad bloed. En ook kwaad bloed kruipt waar het niet gaan kan.
Tine Bergen (1981) is journalist en auteur van jeugdboeken, fictie en non-fictie voor volwassenen. Haar psychologische thrillers Vissen praten niet en Zullen we het liefde noemen? werden bejubeld en genomineerd voor thrillerprijzen. -
In Schrikkeljaar spelen verhalen over gewiekste scharrelaars en grootmoedige schepsels zich af in een nagenoeg surrealistisch universum waarin mens en dier centraal staan. Hun bestaan lijkt ongrijpbaar en dubbelzinnig, soms absurdistisch, soms heel reëel.
Schoonheid en smeerlapperij, list en bedrog, maar ook liefde en haat gaan hand in hand in de verhalen, die steunen op een zorgvuldig geobserveerde realiteit, persoonlijke belevingen en fantasie. Zo blijken humor, gevatheid en innerlijke kracht niet alleen de drijfveer, maar ook de remedie voor het leven zelf.
Geïnspireerd door grootmeesters als Tsjechov, Leskov, Platonov en Gogol, maar ook Kafka, de gebroeders Grimm en Berger, schrijft Anka Hashin in een volkomen eigenzinnige, dynamische stijl.
Anka Hashin (1980) is het pseudoniem van een kunstenaar, schrijver en dichter. Haar verhalen verschenen in diverse literaire magazines, onder meer in het befaamde Russische literaire maandblad Znamya. Schrikkeljaar is haar debuut. -
Carlotta groeit op in een liefdeloos gezin, waarin ze zich staande weet te houden door haar eigen wereld te creëren. Als tot overmaat van ramp haar beste vriendin haar in de steek laat, probeert ze grip op haar leven te houden door minder te gaan eten. Gelukkig ontmoet ze Gilles en kan ze door bij hem te gaan wonen aan het ouderlijk huis ontsnappen. Terwijl ze hunkert naar liefdevol contact, drijven Gilles en zij verder uit elkaar en raakt ze steeds meer verstrikt in haar eigen hersenspinsels. De gevolgen zijn groot en ingrijpend.
Niet mijn lichaam is een aangrijpend en intiem debuut over een daad van onverzettelijke liefde, geschreven in een eigenzinnige en krachtige taal.
Hedwig Selles (1968) heeft Cultuurwetenschappen gestudeerd en bracht meerdere poëziebundels uit. Korte verhalen en gedichten van haar hand verschenen onder andere in De Gids, Tirade, Hollands Maandblad, DW B, Het Liegend Konijn en De Brakke Hond. Niet mijn lichaam is haar debuutroman.
'Niet mijn lichaam is onmiskenbaar de roman van een dichter. Vanuit een leven dat tegen een onverzettelijke muur tot stilstand is gekomen, neemt Hedwig Selles de lezer met beelden die alle zintuigen prikkelen mee naar een onderlaag van de werkelijkheid, waarin niets voorspelbaar is.' - Annelies Verbeke -
Ten derden male is een dringende oproep om rekening te houden met mensen die in armoede leven. Armoede is niet alleen een kwestie van te weinig centen, maar ook van een gebrek aan kansen en mogelijkheden. Het is een schrijnende schande dat te veel politiek verantwoordelijken blind blijven voor de ellende van een alsmaar groter wordende groep van medeburgers in een samenleving die voldoende middelen heeft om iedereen een menselijk leven te laten leiden. Een kleine groep vermogenden haalt onbelemmerd binnen wat wie uit de boot valt tekortkomt.
Ten derden male geeft feiten en cijfers over het armoedeprobleem, naast persoonlijke verhalen en anekdotes. Suggesties om het armoedeprobleem daadwerkelijk aan te pakken ontbreken uiteraard niet.
De auteurs van Ten derden male schreven eerder de armoedeaanklacht De schande en de keerzijde (2014) en Uit woede en onbegrip (2019). Het is jammer dat zij ten derden male de pen ter hand moeten nemen.
Jos Geysels was parlementslid en voorzitter van Agalev/Groen. Hij is minister van Staat, voorzitter van het BoekenOverleg en van armoedeorganisatie 't ANtWOORD in Turnhout.
Erik Vlaminck is schrijver. Hij is lid van de Koninklijke Academie voor Nederlandse Taal en Letteren en voorzitter van PEN Vlaanderen. -
Aan het einde van het vorige millennium krijgt forensisch fotograaf Viktor Sagal enkele gruwelijke moorden voor zijn
lens. De lijken worden met filosofische oneliners op een enigmatische manier geënsceneerd achtergelaten. Verbijsterd en vervreemd blijft Viktor achter.
Niet veel later verdwijnt zijn vader, de filosoof Paul Sagal. Via de moorden en de zoektocht naar zijn vader, raakt Viktor verstrikt in een levenswerk van filosofische teksten en gedachten.
Wij zijn de optimisten is de debuutroman van Jelle Dehaes. Het is een verhaal over het verlangen naar verbinding en houvast in ons leven, over psychische kwetsbaarheid in een tijd waarin de snelheid van technologie en media lijkt te overheersen. Misschien zijn er alternatieven. En misschien verbergen die zich in het leven en werk van enkele hedendaagse continentale filosofen. -
In de luchthaven wacht een man met een kartonnen bord en een roos verwachtingsvol zijn grote liefde op, na zes weken van haar gescheiden te zijn. In een oogopslag ziet hij dat haar eerdere afwijzing definitief is. Het nog maar net autonoom geworden hart van de vrouw breekt bij het zien van zijn verdriet. Ze besluit toch nog 732 dagen bij hem te blijven, met scherven in haar borst.
Drijven is een realistisch relaas van twee theatermakers aan het begin van hun carrière wier relatie op de klippen loopt. Een pakkend en bezielend verhaal, gebaseerd op het parcours van de schrijvers, over het onvermogen om vast te houden en de angst om los te laten, en bovenal over halsstarrig willen blijven proberen. Een ultieme poging zich te bevrijden van de verpletterende angst om alleen te zijn. Tussen feit en fictie gaan ze op zoek naar houvast.
'Welkom in het dolle toneel van het leven: speels, herkenbaar, eerlijk, geestig en charmant! Twee theatermakers zetten hun eerste stappen in de liefde: met elkaar, zonder elkaar, met veel getouwtrek en avontuur.' Saskia De Coster
'Een van de beste boeken die ik de afgelopen jaren gelezen heb.' Raf Walschaerts, Kommil Foo
De Nederlandse Myrthe Van Velden (1996) en Belg Lander Severins (1996) vormen samen het cabaretduo Grof Geschud. Met hun debuutvoorstelling Lijmen werden ze genomineerd voor de prestigieuze Neerlands Hoop 20-21, voor jong talent met een groot toekomstperspectief. De daaropvolgende voorstelling Broeden mocht eveneens rekenen op veel lof van pers en publiek. Drijven is het romandebuut van dit schrijversduo. -
Vrijstaat Lux vertelt het verhaal van een vriendengroep die verzuipt in de betekenisloze normaliteit die hun leven is: matig bevredigende jobs, matig bevredigende partners, matig bevredigende vrijetijdsactiviteiten en matig bevredigend mijmeren over vervlogen hoogdagen doorspekt met matig bevredigende masturbatie. Om hun chronische gebrek aan grootsheid te overstijgen, stichten deze dertigers Vrijstaat Lux, een leefgemeenschap waarin ieder individu zijn specifieke eigenheid mag ontplooien. Door een uitgekiende socialemediastrategie groeit hun project uit tot een bastion voor buitenbeentjes die nooit binnenbeentjes zullen worden. Al blijkt dit buitensporige succes uiteindelijk meer een vloek dan een zegen.
Vrijstaat Lux is een weergaloos en geestig portret van een vriendengroep wiens idealen botsen op de werkelijkheid en waarbij groepsgevoel en eigenbelang om voorrang strijden.
Mathias Pagnaer (1990) is een Homo Sapiens Sapiens die in verschillende hoedanigheden door het leven schrijdt: leraar (Nederlands), schrijver (dit boek), scenarist (De Collega's 2.0) en komiek (in Duitsland. Serieus.). Vaak bevindt hij zich in Keulen, waar hij woont, werkt en bestaat. Soms is hij ook in zijn heimat Vlaanderen, waar hij tijdens bezoekjes aan familie, vrienden en zijn uitgeverij ook bestaat. -
Een heel dun laagje is een poëtisch, filosofisch en persoonlijk onderzoek naar licht in al zijn vormen: als natuurlijk verschijnsel, als ritueel kompas, als tegenhanger van duisternis, als icoon van geluk, als deeltje, als golf. In honderden stukjes proza probeert Moya De Feyter het licht te naderen door er in alsmaar grotere omwegen omheen te dansen. Via de optica, de goden, de dood en de knoop waarin onze wereld verzeild is geraakt, langs nachtdieren, zwerfplaneten, wiskundige vergelijkingen, dromen en kinderherinneringen naar de cel die openbarst en de zon die zich zelfs via Saturnus' ringen in ons netvlies drukt.
