Filter
monique van roosmalen
-
Negen ouderen wonen samen op de tweede verdieping van verzorgingshuis Volverve. Stuk voor stuk hebben ze een bewogen leven achter de rug dat diepe sporen heeft nagelaten. Een van hen, Annie van der Pol, zou niet te handhaven zijn; ze is de draad kwijt en valt medebewoners lastig. Maar als de directrice laat weten dat Annie weg moet, bundelen de bewoners hun krachten. Bij de opname in Volverve was hen immers beloofd dat ze er tot hun dood mochten blijven. Ze besluiten om zelf op Annie te gaan passen, een missie die in het honderd loopt, oud zeer naar boven haalt, en de onderlinge verhoudingen op scherp zet.
'Een ode aan het leven van de mens in zijn laatste dagen.'
***** Hebban.nl
`Een prachtig boek over de draad kwijt zijn en die opgepakt zien door mensen om je heen.'- Wim Daniels
`In intieme eenvoud verweven prachtige kwetsbare verhalen over echte mensen die meer zijn dan hun eigenaardigheden.' - Gaby Rasters
`Met haar opmerkingsgave, haar humor en fijnzinnige psychologie maakt Monique van Roosmalen van een suffe afdeling in een verzorgingshuis een caleidoscopisch avontuur. `
- Pim Wiersinga -
In 'Avondlied' van Monique van Roosmalen nadert oma Leonie haar zelfgekozen einde. Vroeger zong ze anderen het geluk in, nu heeft ze vooral noten op haar zang. Als ze slaapt komen herinneringen tot leven waarin haar strenge vader, het katholieke geloof, en de liefde voor muziek een cruciale rol spelen. Soms droomt ze hardop of wordt ze in paniek wakker. Dat verontrust kleindochter Lieke - ze wil weten wat haar oma heeft meegemaakt. Samen met haar moeder, die vaak in tranen is, zorgt Lieke voor haar. Tante Margot lijkt voornamelijk voor de Franse cognac langs te komen. Lieke zit met een dilemma waarover ze niet met haar moeder kan praten. In oma ontdekt ze een bondgenoot. En Leonie herkent in Liekes probleem iets wat in haar eigen verleden onopgelost is gebleven.
'Een ontroerend verhaal dat een tijdsbeeld schetst van liefde en loyaliteit door de decennia heen.' - Lezersreactie op Hebban.nl
`Een prachtig familieverhaal waarin het rooms-katholieke geloof een grote rol speelt.' - Bookchoice -
Mieke heeft slechte ogen. Daarom verhuist ze naar een blindeninstituut, een gesloten gemeenschap waar nonnen de scepter zwaaien. Zonder zelfbeklag vertelt Mieke over de strenge regels, het leven van bidden en straffen. Door haar kinderogen gezien krijgen haar belevenissen vaak iets tragikomisch. Tegen de tijd dat de kloosterzusters minder streng worden, heeft Mieke de hoop op een leuker leven opgegeven. Ze wil niet op het internaat blijven, maar ook daarbuiten voelt ze zich niet thuis. Uiteindelijk ziet ze maar één oplossing: ze onderneemt iets waarmee ze alle regels overtreedt.
Geschreven vanuit het perspectief van het kind
Schrijnend maar ook humoristisch
Geeft een helder beeld van het internaatleven in de jaren vijftig en zestig
Er zijn meer dan een half miljoen mensen met een visuele beperking in Nederland en Vlaanderen
Monique van Roosmalen verbleef als kind in een blindeninstituut. Na haar studie werkte ze als dramadocente en coach. Daarnaast trad ze op als jazz-zangeres.
Eerder publiceerde ze gedichten en verhalen in tijdschriften. Dankbare kinderen huilen niet is haar debuutroman waarin herinneringen en fantasie prachtig zijn samengebracht.
