Waarom zijn Nederlandse soldaten nooit vervolgd voor de oorlogsmisdaden die ze tussen 1945 en 1949 pleegden in toenmalig Nederlands-Indië? Tijdens onderzoek voor De Groene Amsterdammer stuitte Maurice Swirc op documenten (met de status `zeer geheim'), die laten zien dat de hoogste militaire leiding en de regering in Den Haag door Nederlandse militairen gepleegde oorlogsmisdaden in de doofpot stopten. Dit gebeurde onder meer door klokkenluiders te negeren en te intimideren, bewijsmateriaal te vernietigen en onafhankelijk onderzoek te traineren. De constructie van de Verjaringswet moest de vervolging van deze oorlogsmisdaden definitief onmogelijk maken.
Hoe ziet het dagelijks leven van joden eruit aan het begin van de eenentwintigste eeuw? Welke plek heeft de herinnering aan de Holocaust en hoe gaan joden om met de hoogoplopende emoties in het Israëlisch-Palestijnse conflict? Voor een antwoord op deze en andere vragen reist journalist Maurice Swirc naar tien landen.
Hij start in zijn woonplaats Amsterdam en eindigt in New York, waar zijn vader vanaf de jaren tachtig woonde. In Siberië ontmoet hij trotse inwoners van de Joodse Autonome Regio en in Wenen zingt hij schlagers met joodse bejaarden die nog één keer terugkeren naar de stad die zij eind jaren dertig zijn ontvlucht.
In Argentinië stuit Swirc op de betrokkenheid van prins Bernhard bij het atoomprogramma van de populistische president Juan Perón in de jaren vijftig.
Altijd mazzel legt interne conflicten bloot die voor de buitenwereld meestal met de mantel der liefde worden bedekt. De auteur schetst niet alleen een beeld van het dagelijks leven van joden wereldwijd, maar beschrijft ook mede op basis van historisch feitenonderzoek hoe de 2600 jaar oude joodse diaspora vervlochten is met belangrijke hoofdstukken uit de wereldgeschiedenis.
Over de auteur(s):
Maurice Swirc is geboren in Parijs (1970) en groeide op in Amsterdam. Zijn familie leeft verspreid over verschillende landen. Hij schrijft over jodendom, cultuur en juridische onderwerpen voor onder andere De Groene Amsterdammer, Trouw, de Volkskrant en het Nieuw Israelietisch Weekblad.