Uitgevers
Talen
Formaten
Martin Bril
-
`Het Verschijnsel Brood, zo noemde Herman Brood, Nederlands enige rock-`n-rollster, zichzelf. Jan Eilander belicht `het verschijnsel - en daarmee ruim dertig jaar vaderlandse rock-`n-rollgeschiedenis - aan de hand van talloze interviews met mensen uit Broods naaste omgeving: met vriend en vijand, profiteurs en slachtoffers. Met z'n maatje uit de Israëlische kolenmijnen. Met de mannen van The Moans, Broods eerste band. Met de vrouwen die voor hem vielen en eenzaam achterbleven. Met de legendarische Cuby and The Blizzards. Met z'n moeder. Met zijn artist- en repertoiremanagers. Met z'n `coach, die hem uit de goot hielp, en hield. Met de muzikanten die zich `s ochtends nog Wild Romance mochten noemen, en die `s middags werden gedumpt.
Rock `n Roll Junkie is het meeslepende verhaal van een charismatische, door dierlijke instincten, pep en alcohol gedreven man, die op woensdag 11 juli 2001 een eind aan zijn leven maakte.
Deze editie is voorzien van een nawoord van Martin Bril. -
Iedereen kent de sensatie van het voorjaar: een merel in de tuin, de rokjes op straat. Iedereen weet wat het is om uit de slaap gehouden te worden door een mug of hoe het is om een clubsandwich te eten. Iedereen is verliefd geweest en iedereen kent de twee minuten van 4 mei. Iedereen weet wat het is om door de regen te fietsen en iedereen kent wel iemand die sprekend op zijn hond lijkt, of andersom. Iedereen weet hoe sneeuw kan kraken en hoe een kluit aarde op een doodskist klinkt. Iedereen heeft ieder jaar een mening over de nieuwe haring en iedereen streeft naar hetzelfde: geluk. Iedereen heeft wel eens in contact gestaan met een mobiele telefoon in een handtas of een broekzak, iedereen heeft zijn buik er wel eens vol van en iedereen begint iedere dag opnieuw.
In De dag van de nieuwe haring heeft Martin Bril zijn beste verhalen over deze kleine klassiekers van het alledaagse leven bij elkaar gebracht. Brils oog voor detail, zijn heldere, eenvoudige stijl en zijn laconieke gevoel voor humor maken dit boek tot een feest van herkenning, ideale lectuur voor wie een goed humeur wil.
Over Martin Bril:
'Wie Bril leest krijgt een andere blik op de wereld.'
nederlands dagblad
'Beknopt, maar zeer subtiel en raak, en geestig bovendien.'
trouw
'Vermoedelijk blijven Brils observaties bij, omdat hij de waargenomen mensen zo angstwekkend doorheeft.'
vrij nederland
-
`In een lege Evian-fles heb ik een tak van een kastanjeboom staan. Het geheel staat in de vensterbank, boven de verwarming. Zo krijgen de knoppen licht en warmte. Dat is het idee. Het is overigens geen grote tak. Dat u niet denkt dat ik bij nacht en ontij met een motorzaag in het park ben geweest.
De knoppen van de kastanje vind ik bijzonder mooi. Ze zijn groot en goudbruin, en kleverig. Dat laatste weet ik nog maar net. Toen ik de tak in huis haalde, waren die knoppen nog helemaal dicht. Ze plakten aan mijn vingers.
Amper vierentwintig uur later waren de twee grootste knoppen al open. Als eerste meldde zich frisgroen, teder blad. Heel kleine blaadjes, maar al duidelijk met de vorm van een kastanjeblad.
Bril had vele humeuren, maar bij voorkeur had hij een goed humeur. Hij kon als geen ander vol humor schrijven over de onvolmaaktheid van het leven en de mensheid in het bijzonder, maar altijd _ al was het zoeken naar een speld in een hooiberg - vond hij uiteindelijk het lichtpuntje.
Jarenlang schreef Martin Bril dagelijks een column. Het liefst wilde hij zijn lezer iedere ochtend een glimlach bezorgen. In De zon schijnt is weer een verzameling opgenomen van zijn meesterlijke observaties over het dagelijkse leven: lekker eten, de weersvoorspellingen, optimisme, een mooi bericht op de radio, het genot van de perfecte stoel en het naderen van een nieuw jaar.
Uit elk verhaal blijkt het verlangen iedere dag fris opnieuw te beginnen. Als geen ander kan Bril laten voelen dat het de kleine dingen zijn die het leven groots en meeslepend maken.
Martin Bril (1959-2009) schreef jarenlang een van de meest gelezen columns in Nederland, eerst in Het Parool en vanaf 2001 ook in de Volkskrant. In Vrij Nederland schreef hij het wekelijkse feuilleton `Evelien, waarvan tevens een succesvolle televisieserie werd gemaakt. Bril publiceerde tientallen boeken die steevast uitgroeiden tot bestsellers. -
Wie van Frankrijk houdt, kan niet om hem heen: Napoleon Bonaparte. Al ruim honderdtachtig jaar dood, en toch is hij nog overal.
Martin Bril maakte vier jaar geleden kennis met Napoleon toen hij Corsica bezocht. Daarna las hij een paar boeken over de Franse keizer en ineens was hij Napoleon-gek. Zoals altijd als hij zijn verbeelding wil voeden, ging Bril vervolgens op pad. Hij bezocht slagvelden, archieven, monumenten en musea, in Frankrijk, Oostenrijk, Tsjechië, België en Nederland.
De kleine keizer vertelt niet alleen het verhaal van Napoleon, maar ook het verhaal van een passie. Het is geen geschiedenisboek, eerder een récit anecdotique, zoals de Fransen dat noemen. Het beschrijft deskundig de slag bij Waterloo, en in de vorm van een reisverhaal de aanloop naar die beroemde slag, van Cannes via Grenoble naar de hoofdstad. Het behandelt zwierig de aanwezigheid van de keizer in het hedendaagse Parijs, maar gaat ook in op Napoleons bezoeken aan Nederland en de sporen die die hebben nagelaten.
Voor Bril zijn het humeur en de eetlust van de keizer net zo belangrijk als de iconografie van het Empire en de finesses van het krijgsbedrijf. Hij vertelt over de paarden van Napoleon, maar ook over het gebit van zijn eerste vrouw, de boezem van zijn tweede en de tranen van zijn geheime vrouw. Hij banjert door de sneeuw in Wenen, surft nachtenlang op internet en bezoekt in de brandende hitte bij Waterloo volwassen mannen die soldaatje spelen.
De kleine keizer is een persoonlijk boek, over een ondoorgrondelijke figuur, over eenzaamheid, over de dwaasheid van de geschiedenis en de troost van de petite histoire, over Frankrijk, toen en nu.
-
Laatst werd ik op straat aangehouden door twee leuke agentes. Ze waren bezig met hondencontrole. Zon gevoel had ik al _ mijn hond blafte vanaf het moment dat hij de dames in het vizier kreeg. Het is een eenkennig dier, moet u weten, en ze blaft naar alles wat een uniform draagt.
Goed.
Of ik twee zakjes bij me had om eventuele boodschappen van de hond op te ruimen, wilde de eerste agente weten. Er kwam een kekke vlecht onder haar hoedje vandaan. Ik had daar graag even aan getrokken, maar ja _ daar was het moment niet naar. Gelukkig had ik twee zakjes bij me, eentje voor de drol op de heenweg, en de andere voor de drol op de terugweg. Ze wilde de zakjes zien, de agente, nog streng ook _ heerlijk vind ik dat.
Martin Bril reisde stad en land af voor zijn columns en was altijd onderweg, maar hij begon en eindigde zijn dagen altijd in de buurt van zijn eigen huis, waar hij de omliggende huizen en hun bewoners net zo liefdevol en soms genadeloos observeerde als hij dat met de rest van het land deed. Buurtgeluiden geeft een prachtig beeld van een buurt in beweging, maar ook van Martin Bril zelf.
-
Of het nu gaat om het huppeltje in Let's Get It On van Marvin Gaye, de hikkende jodel van Charlie Feathers, de totale ontspanning van Jack Johnson, de voortdurend nieuwe vergezichten in Waltz For Debby van Bill Evans of de ritselingen in Berk van Jean Sibelius: muziek behoort voor Martin Bril tot de meest intense ervaringen die hij kent.
Met een flard van een liedje kan hij worden teruggeschoten in zijn jeugd. Maggie May van Rod Stewart herinnert hem aan de stripverhalen in de Pep en het meisje op wie hij lang geleden verliefd was. Holy Holy Life van de Golden Earring neemt hem mee terug naar de jukebox in een strandtent op Ameland, door Suzanne van Leonard Cohen bevindt hij zich weer op de zolderkamer met de paarse sprei in zijn ouderlijk huis, en At Home He's A Tourist van Gang of Four brengt hem terug naar de vroege jaren tachtig, toen het land gegeseld werd door een diepe crisis.
In Een plek onder de zon heeft Martin Bril zijn mooiste stukken over muziek verzameld. Van beschouwingen over J.J. Cale, Sam Cooke, Charlie Rich en Ruby Johnson tot persoonlijke impressies over Elvis Presley en de moderne hitparademuziek van zijn dochters: in een heldere stijl, soms weemoedig en soms ronduit hilarisch, brengt Bril een soort muzikale autobiografie bijeen, en laat hij zien waarom echt goede muziek twee uitersten met elkaar verenigt: het gevoel ontworteld te zijn en het verlangen om thuis te komen.
-
Evelien van Brakem is gelukkig. Ze is getrouwd, ze heeft twee leuke dochters en een prachtig huis in Amsterdam-Zuid. Ze hoeft niet te werken en ze heeft geen klachten over haar figuur. Toch is geluk een precaire zaak. Hoe soepeler het leven, hoe makkelijker de lijntjes breken. Je man kan een hartinfarct krijgen, je moeder kan overlijden, je kunt verliefd worden op de verkeerde heel onhandig als je toch al getrouwd bent -, je kunt nieuwe vriendinnen maken die alleen maar hun ellende over je uitstorten.
Minstens zo erg zijn het mislukte weekendje, de wasmachine die het begeeft en de eindeloze vragen van de kinderen waar je geen antwoord op hebt.
Nieuwe avonturen van Evelien is het tweede deel van de Evelien- serie. Het is net als het eerste deel een roman in korte episodes; een soap, maar dan op papier: luchtig, schrijnend, herken- baar en meeslepend.
Martin Bril (1959) is schrijver en columnist van de Volkskrant. Over Evelien bericht hij wekelijks in Vrij Nederland.
De televisieserie Evelien verschijnt op dinsdagavond bij NET 5, met in de hoofdrollen Kim van Kooten als Evelien en Peter Blok als Harko.
Het eerste seizoen is nu verkrijgbaar op dvd. -
Evelien van Brakem hoort andere mensen altijd maar zeggen dat zij alles heeft wat haar hartje begeert: een leuke man, twee leuke dochters en een leuk huis in het leukste stukje Amsterdam: Oud-Zuid.
Toch begeert haar hart niet alleen nog veel meer van hetzelfde, het begeert ook: een baan in de horeca, een vakantie die níet in het water valt, een man die haar hartstochtelijk bemint (niet noodzakelijkerwijs haar eigen man), een nieuw huis, een zorgeloze jeugd voor haar kinderen, vrede op aarde, een perfecte bikinilijn en altijd gladde benen zonder scheren of harsen. Bovenal wil ze geen trut zijn.
In Eigen Benen slaat Evelien nieuwe, onverwachte wegen in. `Krijg toch allemaal de klere, zingt ze steeds vaker als ze de wasmachine leeghaalt, de lunchpakketten voor de kinderen klaarmaakt of zich voor de spiegel opmaakt om met haar man uit eten te gaan.
Na Evelien en Gelukkig niet is Eigen benen het derde deel in Martin Brils Evelien-serie. Dit deel is aangevuld met niet eerder gepubliceerde hoofdstukken over Evelien.
Martin Bril (1959) schrijft een dagelijkse column in de Volkskrant. Wekelijks bericht hij in Vrij Nederland over de avonturen van Evelien.
De pers over Evelien:
`Bril grossiert in ijzersterke scènes en vlijmscherpe dialogen.
alle lansu, het parool
`Onwaarschijnlijk scherp en treffend. Wurgend. Een geweldig boek.
atte jongstra, leeuwarder courant
`Bij Bril schijnt altijd de zon, ook als het nacht is.
jeroen vullings, vrij nederland
-
Evelien is het beroemde personage van Martin Bril. Zij leeft al vele jaren in Brils feuilleton in Vrij Nederland, in de Evelien-boeken, en in de bekende tv-serie met Kim van Kooten als Evelien.
De tomeloze Evelien is het langverwachte nieuwe boek over deze populaire huisvrouw uit Amsterdam-Zuid. Evelien is inmiddels in de veertig. Het is niet haar gemakkelijkste periode; Harko lijkt door een midlifecrisis te gaan, Regina en Julia zitten in de puberteit. En Evelien? Evelien probeert er met haar tomeloze energie het beste van te maken. Ze sluit vriendschap met daklozenkrantverkoper Siep, flirt met een vader van een vriendinnetje van Julia, ontfermt zich over een aanloophond en ze ontsnapt aan het leed dat vakantie heet door in haar eentje naar Cannes te rijden om zichzelf daar in dure hotels en chique restaurants eens lekker te verwennen.
Maar hoezeer Evelien ook haar best doet: ontsnappen aan de dagelijkse sleur blijft een lastige opgave.
In De tomeloze Evelien beschrijft Martin Bril weer even ontroerend als herkenbaar de grote en kleine problemen uit het leven van de eigenzinnige Evelien.
Martin Bril is een van de succesvolste schrijvers van Nederland. Zijn column in de Volkskrant bereikt dagelijks vele honderdduizenden lezers. Tot zijn recente succesboeken behoren onder andere Vader en dochters, De kleine keizer en Mijn leven als hond.
-
De liefde is het mooiste onderwerp dat er is. Trouw, huwelijkse sleur, verliefdheid, seks, overspel, lust, ware liefde, kalverliefde, ongeremde geilheid _ het is allemaal op straat te zien, voor wie goed kijkt.
In Het leed dat liefde heet bundelt Martin Bril zijn mooiste observaties van de liefde in al haar verschijningsvormen: een verliefd stelletje in een restaurant, een echtelijke ruzie, een weekendje weg zonder de kinderen, een overspelige moeder, een huwelijksreportage in Zeewolde, een vrouw die haar man betrapt op overspel door een sms'je te lezen, een jongeman die zijn vriendin een roos aanbiedt, een ontmoeting tussen oude geliefden, een eenzame vrouw in avondtoilet, 's ochtends vroeg op straat, en een zoenend stel op de Dam.
Het leed dat liefde heet staat bol van de tijdgeest, maar tegelijkertijd zijn de verhalen zeer herkenbaar. De beelden die Martin Bril te voorschijn tovert zijn klassiek, en zijn pen is scherp, hilarisch en vol mededogen. De liefde is hard, maar ook ontroerend en om te lachen.
Over Martin Bril:
'De kracht van zijn proza zit in wat hij ziet en in de manier waarop; het is alsof hij een taalorgeltje bespeelt met gedempt geluid.'
carel peeters, vrij nederland
'Grootmeester in het observeren.'
remco campert, de volkskrant
'Bij Bril schijnt altijd de zon, ook als het nacht is.'
jeroen vullings, vrij nederland
'Een meester is Bril in een genre waarvoor geen naam bestaat.'
aleid truijens, de volkskrant
-
Toen Martin Bril in 2008 ziek werd, bleef hij plannen maken, en belangrijker: hij bleef die plannen uitvoeren. Zo wilde hij een boek schrijven over zijn jeugd, die zich afspeelde in onder meer Utrecht, Dieren, Drachten en 't Harde, en bij verschillende familieleden in Friesland en Groningen.
In sneltreinvaart schreef Bril Jongensjaren, een verzameling verhalen over de jaren zestig en zeventig, die onder de pen van Bril subtiel tot leven komen. Een boek over Ras Patat, over een drumstel in hotel Talens, over zijn vriend Jaap Wagenaar en over de kauwgomballenautomaat bij de Vivo. Maar vooral een boek over de jonge Martin Bril, in zijn jeugd al een fijnzinnig observator van het menselijk tekort, die zou uitgroeien tot een van de invloedrijkste en geliefdste schrijvers van Nederland.
Op 22 april 2009 overleed Martin Bril, 49 jaar oud. Maar zijn boeken blijven. En met Jongensjaren heeft hij zijn honderdduizenden lezers postuum een schitterende ode aan zijn jeugd gegeven.
-
Evelien van Brakem is moeder, echtgenote, huisvrouw en minnares. Ze woont in Amsterdam-Zuid, paradijs van de rijken, habitat van bekende Nederlanders. Ze heeft alles wat haar hartje begeert, en toch is ze niet gelukkig. Er mist iets in haar leven, maar het lukt haar niet te benoemen wat het is.
Moet ze haar opleiding gaan benutten en een baan zoeken? Moet ze haar man verlaten? Waar draait het leven om? Intussen leidt ze een comfortabel leven met de dingen om haar heen, de ritjes met de kinderen van en naar school, het Vondelpark, de boodschappen, de telefoontjes van haar wilde zus Sylvia, het uitzicht op de achterburen.
Van buiten ziet haar leven er dus volstrekt normaal, ja zelfs saai uit. Maar van binnen gist en borrelt het, niet in de laatste plaats door de scherpe, ironische blik van de hoofdpersoon zelf.
Evelien is een roman over een vrouw van nu, opgetrokken uit ruim vijftig korte episodes. Het is een moderne zedenschets met satirische trekken: ontroerend en herkenbaar.
Martin Bril (1959) schrijft verhalen, poëzie, scenario's en iedere dag een column in de Volkskrant. Over Evelien bericht hij elke week in Vrij Nederland.
De televisieserie Evelien verschijnt op dinsdagavond bij Net5, met Kim van Kooten als Evelien.
Over Evelien:
'IJzersterk en vlijmscherp.'
Alle Lansu, Het Parool
'Bij Bril schijnt altijd de zon, ook als het nacht is.'
Jeroen Vullings, Vrij Nederland
'Wurgende verhalen.' Atte Jongstra, Leeuwarder Courant
-
Sommige mannen hebben een foto van vrouw en kinderen op hun bureau staan. Ik heb dat niet. Als ik ze wil zien, denk ik aan ze. Als ik inspiratie nodig heb, blader ik door het telefoonboek. Als ik aan mijn verantwoordelijkheden herinnerd wil worden, haal ik diep adem. Als ik wil weten waarom, waartoe en voor wie ik het allemaal doe, haal ik nog een keer adem.
Wel heb ik een ansichtkaart van een klein Frans dorp op mijn bureau staan: kerktoren, heggen, wat huizen, bomen, een geschoren weiland met een groep koeien in de schaduw van een machtige eik. Boven de wereld: een blauwe lucht.
Lagarde-Enval.
Zo heet het dorp.
Er is een café waar ik s ochtends koffie drink en aan het einde van de middag een paar biertjes. Een enkele keer eet ik er tussen de middag de dagschotel. De zaak zit dan vol loodgieters, metselaars, timmerlui en andere mannen die in een straal van tien kilometer van het dorp aan het werk zijn. Ze kennen elkaar allemaal en altijd valt er even een kleine stilte als ik binnenkom en ook blijk te willen eten. Soms is er een tafeltje voor mij alleen. Meestal niet. Het maakt me niet uit bij wie de uitbater me aan tafel zet. Ik ken de mannen ook allemaal en ik mag graag denken dat ze mij als hun gelijke beschouwen. Dat doen ze niet, natuurlijk niet, ik ben een vreemdeling. Maar het is goed om een vreemde te zijn te midden van bekende gezichten.
Op 22 april 2009 overleed Martin Bril, schrijver, dichter, journalist, auteur van het feuilleton Evelien in Vrij Nederland en columnist voor onder meer de Volkskrant. Kort voor zijn overlijden corrigeerde hij nog de drukproeven van Cest la vie.
Tot Brils populairste werk behoren zijn stukken over Frankrijk. Over dat land publiceerde hij onder meer de boeken Plat du Jour, Tout va bien en het met de Bob den Uyl Prijs bekroonde boek De kleine keizer.
-
Het moest er een keer van komen: ik heb een Montblanc gekocht, een balpen. Een mooie pen, ik kan niet anders zeggen. Helemaal blingbling. Hij ligt lekker in de hand, en hij schrijft goed.
Toch voelt het vreemd.
Ik ben altijd een Parker-man geweest. Misschien dat de liefde voor pennen van vader op zoon gaat; mijn vader was ook een Parker-man. Cross, Waterman, Sheaffer, het kwam er bij ons thuis niet in. Montblanc al helemaal niet - te duur.
Nu heb ik er een.
Ben ik overspelig.
Van het kopen van een nieuwe pen of sokken tot het aanschaffen van een auto: Martin Bril schreef erover. Al deze verhalen zijn nu verzameld in Wat een man nodig heeft. Verwonderd als een kind en tegelijkertijd vol zelfkritiek toetste hij elke nieuwe aankoop aan de wetten van zijn wereld. Het zijn vooral de typische mannendingen waar het om gaat - spullen van statuur en formaat of juist voorwerpen die in de vergetelheid dreigen te raken. Vuur, wijn, een baard of oesters: het is alles wat een man nodig heeft.
Maar het gaat ook om een kwalitatief goed overhemd dat zo mooi slijt dat de gaten de kwaliteit van de stof benadrukken of om zo genieten van je auto dat je hem zelfs onder een viaduct wilt gaan staan poetsen. Hier de kunst van het leven in zien - dat is Martin Bril.
Toch zal ik ook dit jaar weer een enorm vuur stoken, want er gaat toch werkelijk niets boven in een korte broek en zwetend en zwart van het roet over je eigen erf hollen, terwijl je eigen rook in machtige pluimen naar de hemel opstijgt. Ik bedoel: op zulke momenten voelt een man zich pas een man.
Martin Bril (1959-2009) schreef jarenlang een van de meest gelezen columns in Nederland, eerst in Het Parool en vanaf 2001 ook in de Volkskrant. In Vrij Nederland schreef hij het wekelijkse feuilleton 'Evelien', waarvan tevens een succesvolle televisieserie werd gemaakt. Bril publiceerde tientallen boeken die steevast uitgroeiden tot bestsellers.
-
`Prachtige polders met nog mooiere namen (Lage Paarden, Lange Beving) zag ik liggen, dorpen met vreemde namen (Acquoy, Poederoijen), kronkelige dijken en oude forten en uitgestrekte boomgaarden. Alles begon ineens te leven, en ik begreep na enige tijd waarom ik altijd maar op pad moet.'
Vele jaren trok Martin Bril er in zijn auto op uit om Nederland te beschrijven. Bril wist dat ons land vol zit met verhalen, en hij keerde dan ook altijd terug met een verhaal, dat de lezers van Het Parool, en later de Volkskrant, de volgende dag mochten lezen. Bril reisde om zijn land, maar vooral zichzelf te begrijpen, om een structuur te creëren waar het ritme van zijn dagelijkse column bij gedijde. En het werkte: honderdduizenden lezers werden door Bril geïnspireerd, door zijn levenslust, zijn mededogen, zijn irritaties en zijn verbazing. Hij was de ultieme chroniqueur van het moderne Nederland in al zijn verschijningsvormen.
Heimwee naar Nederland bevat de mooiste stukken die Bril over ons land schreef. Geen dorp blijft onbesproken, geen visboer onbezocht. Van de bakker op de hoek, een bezoek aan de braderie en de jongeren voor het jeugdhonk tot de geur van vers gemaaid gras: Martin Bril weet het Nederlandse zielenleven feilloos in woorden te vangen.
Martin Bril (1959-2009) schreef jarenlang een van de meest gelezen columns in Nederland, eerst in Het Parool en vanaf 2001 ook in de Volkskrant. In Vrij Nederland schreef hij het wekelijkse feuilleton `Evelien', waarvan tevens een succesvolle televisieserie werd gemaakt. Bril publiceerde tientallen boeken die steevast uitgroeiden tot bestsellers.
-
`Waar kijk je naar, pap? klonk het naast me. We waren onderweg naar school en stonden stil bij een stoplicht.
`Uh nergens naar, zei pap.
`O, ik zie het al, je zit naar die kont te kijken. De elfjarige lachte als een vrouw die alles van haar man weet en haalde haar mobieltje tevoorschijn om haar berichten te checken.
Keek ik naar een kont?
De weg naar school, de verhuizing, de vakanties, het ontbijt, het jaarlijks terugkerende ritueel van de aanschaf van de kerstboom - niet altijd even soepel verlopen de dagelijkse rituelen van het gezin. Bril tekent de herkenbare familietaferelen met liefdevolle en humoristische pen op, en hij beschrijft met de nodige zelfspot zijn eigen poging invulling te geven aan het vaderschap. In Het geluk dat gezin heet zijn hilarische en ontroerende verhalen gebundeld die Bril als observator van zijn eigen gezin en dat van gezinnen om hem heen schreef.
Martin Bril (1959-2009) schreef jarenlang een van de meest gelezen columns in Nederland, eerst in Het Parool en vanaf 2001 in de Volkskrant. In Vrij Nederland schreef hij het wekelijkse feuilleton `Evelien, waarvan tevens een succesvolle televisieserie werd gemaakt. Bril publiceerde tientallen boeken die steevast uitgroeiden tot bestsellers. -
`Zwemles was leuker dan anders. Alleen de juf deed vervelend.
`Wat deed de juf dan? vroeg ik voorzichtig.
`Nou, ze zei dat ik op moest schieten. Met aankleden.
`En toen?
`Ik heb tegen haar gezegd dat haastige spoed zelden goed is. Ze lachte. Ze had blossen op de wangen. Ze was bijna acht jaar. Ze las al hele boeken. Haastige spoed, zelden goed _ je kon er niet vroeg genoeg achter komen, vond ik zelf.
Martin Bril schreef al over zijn dochters toen ze nog niet eens geboren waren. De verhalen over zijn meisjes behoren tot de ontroerendste en mooiste die hij in zijn leven schreef.
Iedereen kan met de familie Bril meeleven: de laatste weken voor de geboorte, het verschonen van een spuitluier, het eerste tandje. Het ene moment kunnen ze lopen, het volgende kunnen ze praten: kinderen. Op een dag komen ze in de eerste kritische fase: de periode van het grote waarom. Iedere ochtend op weg naar school vragen de dochters Bril het hemd van het lijf. Waarom dit, waarom dat? Al die vragen doen het wereldbeeld van de jonge vader soms wankelen. In De mooiste dochters van de hele wereld beleeft de lezer de aandoenlijke en humoristische ontwikkelingen van Martin Bril, van kersverse vader tot de vader voor wie zijn meisjes zich schamen. Het hele scala aan emoties van totale ontreddering tot diep geluk komt aan bod.
Martin Bril (1959-2009) schreef jarenlang een van de meest gelezen columns in Nederland, eerst in Het Parool en vanaf 2001 ook in de Volkskrant. In Vrij Nederland schreef hij het wekelijkse feuilleton `Evelien, waarvan tevens een succesvolle televisieserie werd gemaakt. Bril publiceerde tientallen boeken die steevast uitgroeiden tot bestsellers. -
'Het was er beslist het weer niet voor, maar ik had ineens ontzettend behoefte aan sandalen. Het doel was trouwens niet zomaar sandalen, maar sandalen van Heidi Klum, knalrood met kekke gespen.'
'Het sneeuwde behoorlijk toen de hond en ik de reis aanvingen. Voor de gelegenheid had ik mijn oranje Unox-muts opgezet. De radio had net melding gemaakt van een totale ontwrichting van het openbare leven. Maar wij hadden slechts een korte wandeling voor de boeg _ zelfs als er in vijf minuten een ton sneeuw in onze straat viel, gingen we het halen. Al viel er tien ton, dan nog zou Heidi ons erdoorheen slepen, we hoefden alleen maar aan haar op snowboots te denken, haar trotse zitvlak metronomisch heen en weer schuddend in een rode skipantalon. Zelfs de hond werd er warm van; dartel als een lam sprong ze voor me uit.
De sneeuw kraakte intussen onder mijn voeten.'
In Donkere dagen heeft Martin Bril zijn mooiste winterverhalen bijeengebracht. Hij schrijft over de typisch Nederlandse omgang met de grillen van het koude seizoen. De duizenden kilometers file als gevolg van een beetje sneeuw. De verschillende tinten grijs van de Hollandse winterlucht. Opa's en oma's in fleurige wintersportjacks. Hij verbaast zich over het wereldkampioenschap snert koken en geniet van de in elkaar versmolten gehandschoende handen van verliefde tieners.
Donkere dagen is een schitterende verzameling verhalen, uitgegeven in de nu al legendarische en succesvolle gebonden Bril-reeks.
-
Af en toe denk ik aan haar, de kraamverpleegster die kwam helpen toen mijn eerste dochter was geboren.
Ze woonde in Wormerveer, Janneke.
Ze was te dik, vond ze zelf.
Ze was net in ondertrouw met Ted _ ze waren aan het sparen voor een groot trouwfeest bij Van der Valk in Akersloot. Ze kwam iedere ochtend met de trein naar Amsterdam en deed haar werk zingend: baby wassen, baby temperaturen, baby wegen, baby aankleden. De resultaten van haar werk legde ze vast in statistieken en kolommen.
Meten is weten.
In Meisjes zijn Martin Brils mooiste verhalen verzameld over meisjes, vrouwen, moeders en dochters. Meisjes op straat, meisjes bij de bushalte, meisjes in de snackbar, en meisjes op het Binnenhof: Bril kwam ze overal tegen, en hij schreef er zijn leven lang over.
Martin Bril werd beroemd door zijn columns in Het Parool en de Volkskrant. Als auteur van het feuilleton Evelien in Vrij Nederland wist hij de vrouwelijke ziel bijna perfect van binnenuit te beschrijven.
-
Liefde is overal. Op straat. Thuis. Onderweg. In het café. Op kantoor. In de supermarkt. In bed. Martin Bril schrijft er al jaren over. In Liefde, seks en regen behandelt hij alle mogelijke verschijningsvormen van het fenomeen. Hij observeert, analyseert, speelt luistervink en doet verslag van ontluikende verliefdheden, de sleur van alledag, relatieproblemen en standvastig geluk.
Seks is ook overal. Op straat. Thuis. In openbare toiletten. Langs de snelweg. In bed. Seks is verlangen en lust, maar ook net zo makkelijk als een kopje koffie, en even vertrouwd. Bril verdwaalt net zo makkelijk in peepshows en bordelen als dat hij openhartig en hilarisch bericht over zijn avonturen aan het thuisfront.
Regen, ach _ als de zon niet schijnt, regent het. Hoe gelukkig je ook bent in de liefde, hoe spectaculair je seksleven ook is: je kunt er vergif op innemen dat het op een dag gaat regenen. In liefde en geluk loeren altijd tegenslagen.
Liefde, seks en regen bevat een aantal niet eerder gepubliceerde verhalen en de beste columns die Martin Bril de afgelopen tijd over deze onderwerpen voor de Volkskrant en Volkskrant magazine schreef.
Bril vorige bundels, Plat du Jour en Vader en dochters, waren grote successen. Dit boek past in die reeks. De verhalen zijn intiem, herkenbaar en humoristisch aan de ene kant, en melancholiek en relativerend aan de andere kant. Liefde, seks en regen is een boek over geluk in moderne tijden.
-
Ik was alleen in Parijs - altijd gevaarlijk.
Tot Martin Brils geliefdste werk behoren zijn verhalen en stukken over Frankrijk. In Au revoir verschijnen alle verhalen en columns van Bril over Frankrijk voor het eerst in één band, inclusief nooit eerder gebundeld werk over het land dat voor Nederlanders nog altijd de populairste vakantiebestemming is.
Martin Bril, die in Frankrijk een tweede huis bezat, kreeg er een nieuw vaderland bij. Een land met een prachtige hoofdstad, een rustiek maar ook weerbarstig platteland, nieuwe mensen, dieren en avonturen.
Brils verhalen over Frankrijk zijn onovertroffen _ hij schrijft over zijn heimwee naar pindakaas, of verbaast zich over zijn landgenoten in den vreemde, met hun korte broeken en praktische kapsels. Maar vooral zijn liefdevolle portretten van degenen die hem in Frankrijk omringden maken zijn Franse verhalen immens geliefd bij zijn lezers: over zijn oude buurman opa, de boer en boerin, mevrouw Fraysse van zijn favoriete restaurant, en vooral over zijn eigen gezin.
Op Brils bureau, de plaats waar hij zijn columns schreef, stond jarenlang een ansichtkaart van een klein Frans dorp, Lagarde-Enval, met boven de wereld een blauwe lucht.
Nooit meer zal Martin Bril over Frankrijk schrijven. Wat blijft zijn Brils schitterende verhalen.
Martin Bril schreef jarenlang een van de meest gelezen columns in Nederland, eerst in Het Parool, en vanaf 2001 ook in de Volkskrant. Bovendien schreef hij in Vrij Nederland een wekelijks feuilleton, Evelien, waarvan een succesvolle televisieserie werd gemaakt. Bril publiceerde tientallen boeken die steevast uitgroeiden tot bestsellers.
-
Hou daarmee op, pap, roept de jongste dochter.
Wat doe ik dan? Pap is zich van geen kwaad bewust.
Je peutert in je neus!
Ik peuter helemaal niet in mijn neus! hoor je jezelf terugroepen. Kan het zijn dat je het wel deed, maar nu alweer bent vergeten? Kennelijk, want de commotie zet door.
Je hele vinger zat erin!
Volgens de wetten van het toneelstuk moet je nu eigenlijk verbaasd of verontwaardigd naar de desbetreffende vinger kijken, maar dat doe je niet om verdere escalatie te voorkomen. Ik zal het niet meer doen, mompel je dus maar.
Pap! Je mond hangt open! Dat is de oudste dochter, een halfuur later. Zij draagt al een bh, zag je laatst. Best een schok was dat, maar ja _ wat doe je eraan? Net doen alsof je het niet zag.
Pap! Doe je mond dicht! herhaalt ze op dwingende toon.
Je doet hem dicht en leest voort in de krant. Na een tijdje neem je een hap van je croissant.
Kun je nou niet gewoon eten? komt onmiddellijk het commentaar. Moet je nou echt zo snuiven en blazen en zulke grote happen nemen? Dit is nog steeds de veertienjarige. Het is walgelijk, pap. Je lijkt wel een hond.
Het moet niet gekker worden.
Maar dat wordt het natuurlijk wel. Vader en dochters is een boek over twee opgroeiende meiden en een vader die verwonderd en bezorgd toekijkt. De eerste jaren is het luiers verschonen en wachten op de eerste tand en het eerste voetstapje, vervolgens komen Bert en Ernie, Sesamstraat en Pluk van de Petteflet, maar daarna begint het pas: ze krijgen praatjes en gaan de gekste vragen stellen.
Steeds onvermijdelijker komt het moment waarop ze helemaal op eigen benen zullen kunnen staan, althans _ dat denkt de vader. Hij ziet in een twaalfjarige al een jonge vrouw die belaagd wordt door verkeerde mannen en met weemoed denkt hij terug aan de jaren waarin ze nog klein en onhandelbaar waren.
Martin Bril schrijft al jarenlang een dagelijkse column in de Volkskrant, waarin zijn beide dochters vanaf het begin een prominente rol spelen.
-
In de zomer van 2008 hoorde Martin Bril dat hij kanker had. Het weerhield hem er niet van door te gaan met schrijven en met het maken van zijn boeken. Nederland leefde mee met Bril, die af en toe verslag deed van zijn toestand. Soms indringend of ernstig. Soms melancholiek. Vaker met humor. Maar altijd vol met zijn meesterlijke observaties van de mensen en dingen die op zijn pad bleven komen, ook in het ziekenhuis of tijdens het lezen van een bijsluiter.
Bril ging de ziekte te lijf zoals een schrijver dat doet: met zijn pen. Hij schreef brieven, verslagen, gedichten en e-mails aan vrienden, bekenden, artsen, en soms aan zichzelf.
Het evenwicht is Brils unieke, hoogstpersoonlijke verslag van zijn ziekte. Maar het is veel meer dan dat. Uit de enorme hoeveelheid materiaal maakte zijn vrouw Anneke een prachtige selectie, afgewisseld met de schitterende columns die Bril tijdens zijn ziekte voor de Volkskrant bleef schrijven.
Het evenwicht is het ultieme bewijs van Martin Brils schrijverschap. Het is een literair document van grote waarde.
Martin Bril overleed op 22 april 2009. Hij was de grootste en populairste columnist van zijn generatie. Honderdduizenden lezers begonnen jarenlang hun dag met de Volkskrant-column van Martin Bril.
-
Martin Bril was zijn leven lang onderweg. Vooral sinds hij in de Volkskrant zijn column begon, stapte hij vrijwel dagelijks in zijn auto om het land door te rijden, op zoek naar stof voor zijn columns, naar inspiratie, naar mensen, naar gebeurtenissen, en vooral naar het land zelf. Bril beschreef het Nederland dat aan zijn autoruiten voorbijtrok, en dat resulteerde in duizenden veelgelezen columns en tientallen succesvolle boeken.
Bril beschreef de landschappen, de mensen, de weersomstandigheden, de dieren en de dorpen waar hij kwam. Vaak stapte hij uit; en regelmatig belandde hij in een café, om een kop koffie, een maaltijd of een glas te nuttigen. Soms maakte hij een praatje, vaker nog observeerde hij de gang van zaken.
Voordat Martin Bril op 22 april 2009 overleed, verzamelde hij in Overal wonen mensen zijn mooiste caféverhalen. Het boek is een ode aan Bril, maar ook een ode aan het oer-Hollandse fenomeen van de Hollandse kroeg.
Martin Bril, schrijver, dichter, journalist, auteur van het feuilleton Evelien in Vrij Nederland en columnist voor onder meer de Volkskrant, behoort nog altijd tot de populairste en meest gelezen schrijvers van Nederland.
