Dat boeren een grotere kans lopen door eigen hand te overlijden dan anderen is in vele landen aangetoond. Maar Nederland wil het niet weten. Er is geen onderzoek, er zijn geen cijfers.
Er is er al geruime tijd reden tot zorg, want het leven van de boer wordt steeds moeilijker. Maar zelfmoord is een groot taboe op het Nederlandse platteland, dus blijft het een verborgen probleem.
Lizzy van Leeuwen verdiepte zich in de achtergronden van het taboe, sprak met nabestaanden, hulpverleners en wetenschappers in Nederland en de VS. Ze laat zien dat de hulpverlening in Nederland op schokkende wijze tekortschiet - maar ook dat er op het gebied van preventie veel mogelijk is.
De hanenbalken licht de sluier van een onbekend stuk cultuurgeschiedenis en is tegelijkertijd een indringend pleidooi voor meer openheid.
In `Indra: een wajangleven' beschrijft Lizzy van Leeuwen een boeiend, veelzijdig leven en een onderbelicht gebleven deel van de laatkoloniale geschiedenis. Leo Broekveldt werd geboren in Nederlands-Indië als zoon van een Indische moeder en een uit Nederland afkomstige hoge ambtenaar. `Leetje' vertrok als puber naar Den Haag, studeerde rechten, maar koos voor een leven als revuedanser. In de jaren dertig zou hij uitgroeien tot een internationaal bekende podiumartiest. Tijdens de oorlog transformeerde hij tot Indra Kamadjojo. Zijn danskunst zette hij na 1945 in om steun te geven aan de jonge Indonesische republiek. Later werd hij een invloedrijk figuur in de nieuwe naoorlogse wereld van dans, cultuur, radio en televisie. Zijn `hertje Kantjil' is een hele generatie bijgebleven.
Indra Kamadjojo verzachtte met zijn kunst voor velen het lange en pijnlijke afscheid van Nederlands-Indië. Hij leefde met humor en branie en verzette zich resoluut tegen de meest gestelde vraag van de twintigste eeuw: wat ben je en waar hoor je bij?