In het eerste deel van Zo oud als de tijd vertelt de schrijver over zijn belevenissen met vrouw en kind, thuis en op reis, afgewisseld met verhalen over de niet bij name genoemde Klytaimestra, een vrouw van dertig eeuwen geleden, die in de wereldliteratuur doorgaans als een monster wordt afgeschilderd. Als meisje leeft zij in een prachtige vallei, met een vader die haar legendarische verhalen vertelt en als koning zijn volk verbiedt de zee op te gaan. Zij moet haar idyllische leven opgeven voor een huwelijk met een buitenlandse, machtsbeluste vorst, die onder religieuze politieke druk hun dochter opoffert om overzee oorlog te kunnen voeren.
In het tweede deel zijn de oorlogvoerende mannen en hun vrouwelijke slachtoffers aan het woord. De oorlog duurt jarenlang, de verbinding met het thuisfront wordt verbroken. Geleidelijk voelt de vrouw zich vrijer. Wanneer een oude vijand van haar man haar voorzichtig benadert slaagt zij er met zijn hulp in haar man bij zijn triomfantelijke terugkeer te doden.
In het laatste deel spuwt de schrijver, al dicht bij de dood, zijn gal over het botte, grote mensdier, dat blind voor de schoonheid van het kleine leven de greep op zijn daden voorgoed verliest en het onderspit delft tegen de natuur.
Het werk van Plato is geen objectief onderzoek naar waarheid, maar een grootse en fanatieke poging het gelijk van een persoonlijke overtuiging te bewijzen. Voor Plato stond het lot van de wereld op het spel. Als belichaming van zijn gelijk schiep hij een van de grootste literaire figuren uit de geschiedenis: de martelaar Sokrates, uitgelachen en gedood door zijn eigen Atheense volk, in Plato's ogen een democratisch beest.
In Plato. De aanval op de democratie beschrijft Gerard Koolschijn Plato's woedende aanval op de democratie, maar ook de politieke en psychologische achtergronden van zijn fundamentalistische ideologie. Plato minacht het type van de democraat en verzet zich tegen de artistieke, ethische en politieke criteria van de massa. Koolschijn behandelt uitgebreid de achtergrond van Plato's theorieën. Hij toont de tegenstrijdigheid van zijn natuur: hoewel Plato het menselijk bestaan als totaal verziekt verwerpt, blijft hij tot aan zijn dood aan zijn ontwerp voor een ideale samenleving werken. Plato ziet daarbij zijn fundamentalisme als laatste redmiddel voor de wereld en als een uiterste poging het democratische streven naar vrije behoeftebevrediging en de daarmee gepaard gaande blinde economische groei en vernietiging tegen te houden.
'Niet één profeet is ons gebleven. Geen sterv'ling weet hoe lang dit duren zal,' zingen de duizenden volgelingen van dominee Raave bij zijn begrafenis. Met hun profeet is de Waarheid uit Nederland verdwenen. In de hemel zal hij om hun verdoemenis lachen.
De psalmtekst is uitgekozen door de vader van de hoofdpersoon, die als tienjarige tussen de galmende Raavianen staat en steeds meer verstrikt zal raken in het web van godsdienst, overspel en masochisme dat zijn ouders rond Raaves Waarheid weven.
Eenmaal opgegroeid ontvlucht hij een vechthuwelijk en jonge kinderen en leeft een jaar op weinig meer dan water en brood op een eenzaam Grieks rotseiland. Teruggekeerd doet hij verwoede pogingen het leven serieus te nemen en een maatschappelijk bestaan te leiden. Tevergeefs. Uiteindelijk beschuldigt en begraaft hij zijn ouders - volgens Raaves leer, met psalmgezang en tranen.
Geen sterveling weet wat hem heeft gemaakt, geen kind wat het te wachten staat.
