Formaten
Els Quaegebeur
-
Nieuw
Ook als je niet meer beter wordt, verdien je de beste zorg Wat kan er met je gebeuren vanaf het moment dat je het slechte nieuws krijgt dat je ongeneeslijk ziek bent, tot het moment van je laatste adem? Longarts Sander de Hosson vertelt openhartig hoe dit proces verloopt met aansprekende en ontroerende patiëntverhalen. Hij gaat in op slechtnieuwsgesprekken, palliatieve zorg, de rol van zorgmedewerkers, de betekenis van de naaste omgeving, de schoonheid van een goed sterfbed, euthanasie en dilemma's waar een arts en patiënt voor staan. Schrijver en journalist Els Quaegebeur laat de dagelijkse praktijk van deze longarts heel dichtbij komen.
-
Mirjam en Sandra Ploeg nemen op 17 juli 2014 op Schiphol afscheid van hun ouders, broer en pleegbroertje. Een paar uur later, wanneer ze op weg zijn om een tweedehands kastje op te halen, horen ze dat er een vliegtuig is neergestort. Ineens beheerst MH17 hun leven.
Mirjam en Sandra worden geconfronteerd met een onpeilbaar verdriet, maar tegelijk moeten ze van alles: naar de supermarkt waar iedereen hen aanstaart, naar nabestaandenbijeenkomsten, de amfibieën van hun vader verzorgen, pijnlijke gesprekken voeren met familierechercheurs en duizenden goedbedoelde berichten beantwoorden. Er is geen ruimte meer om kind te zijn, er is ook niemand meer om kind van te zijn.
Met een fijnzinnig psychologisch inzicht en een sterk gevoel voor detail tekent Els Quaegebeur hun verhalen op. Zoals vogels vliegen laat zien dat verdriet om dierbaren vele gezichten kent, dat je niet goed of fout kunt rouwen en dat het een proces is waar je als buitenstaander vooral niet te veel van moet vinden, ook niet als een drama zich afspeelt op het nationale toneel. -
â Bij Starbucks heet ik Amy. Tenminste, in de ochtendspits, als het zo druk is dat je je naam moet opgeven om te voorkomen dat de personeelsleden in de war raken bij het maken van duizend half-caf soy lattes extra hot. Omdat ze Els te moeilijk vinden, noem ik mezelf Amy.'
Vijf jaar geleden vertrok Els Quaegebeur naar New York City. In Bij Starbucks heet ik Amy beschrijft ze haar dagelijks leven en de bijzondere New Yorkers die ze ontmoet. Neurotische scenarioschrijver Jeff. Buurtknuffelbeest George met de jurk. Een Chinese dokter boven een kickboksschool. Zij en vele anderen laten Els (â With an A? Or like something else?â ) de ziel van de stad zien. Intussen probeert ze er, met haar nieuwe liefde Len, achter te komen wat haar eigen plek is in die zelfbenoemde hoofdstad van de wereld. -
In een bed & breakfast in Woodstock, NY vindt Nola Goodyear een gastenboek. Er staan brieven in van een vader aan zijn zesjarige zoontje, dat in 1969 op het Woodstock Festival in een vijver viel. Een half miljoen omstanders en niemand zag het gebeuren.
Nola logeert in Woodstock met haar man David Winger, een succesvolle toneelschrijver. Hij heeft zichzelf twee doelen gesteld. Hij wil een stuk schrijven over het legendarische muziekfestival. Niet de zoveelste flower power-verheerlijking maar de waarheid: over het hedonisme, de drugskrankzinnigheid, het stelen van elkaars drinkwater en boterhammen. Voorts wil hij eindelijk een baby verwekken. Probleem één: hij kan geen invalshoek vinden voor zijn stuk. Probleem twee: zijn vrouw wordt maar niet zwanger. En geduld is niet zijn sterkste kant.
Nola heeft haar eigen zorgen. Moet ze hem vertellen over het gouden verhaal in het gastenboek? En hoe eerlijk moet ze zijn over haar aarzelingen over het moederschap? Als restauratrice kan ze met eindeloos geduld het houtwerk van meubels in oude glorie herstellen, maar in haar relatie ontbreekt het overzicht. Ze mist haar werkplaats.
Woodstock herbergt een dubbele geschiedenis over achterdocht en bedrog uit liefde. Over het verlangen naar een kind en de angst om het te verliezen. Over de schaduwzijden van hooggestemde idealen en tomeloze ambities. -
De kok, de boerin, haar advocaat en dier verpleegster
Els Quaegebeur
- Nijgh & van ditmar
- 7 Maart 2019
- 9789038803760
Els Quaegebeur sprak afgelopen jaren vele vakvrouwen (veelal boven de 80) over hun beroep. Na soms wel vijftig jaar werkervaring lopen ze over van kennis en wijsheid, meer dan ooit op een tegel zou passen. Het zijn harde werkers die niet jengelen om bevestiging. Dit boek is een ode aan vijfenzestigplus-vrouwen, tot wasdom gekomen in een tijd waarin het feminisme weliswaar aardig op weg was, maar nog lang niet gold als een gegeven. In vijftien verhalen zet Quaegebeur hen neer, meanderend tussen werk en thuis, tussen vroeger en nu.
