Filter
Christien Brinkgreve
-
- 20%Beladen huis is het relaas van een vrouw na het overlijden van haar man. Na zijn dood dringt tot haar door dat hun huis overwoekerd is geraakt met spullen en zwaarmoedigheid. Terwijl zij de kamers opruimt, ontstaat langzaam weer ruimte in haar gevoelens voor hem. Ze wil terugvinden hoe hij ooit was, hoe zij ooit was en begrijpen waarom hun leven samen is gelopen zoals het is gelopen. Herinneringen komen terug, de doorwerking van het verleden wordt zichtbaar, materiële en psychische verwerking gaan hand in hand. Beladen huis is een moedige memoir over de ruimte die je inneemt in een relatie, in een gezin, in de maatschappij, als moeder en als vrouw, over eenzaamheid, angst en de keuzes die we maken uit liefde.
-
Herman Hertzberger is een van de belangrijkste Nederlandse architecten. Tot zijn bekendste gebouwen behoren Centraal Beheer in Apeldoorn, TivoliVredenburg in Utrecht, het Chassé Theater in Breda, het ministerie van Sociale Zaken in Den Haag, internationale projecten zoals wooncomplexen in Duitsland en Japan en zijn vele scholen in binnen- en buitenland.
Maar niet alleen zijn werk is toonaangevend, ook zijn visie is van groot belang, juist voor deze tijd. Hertzberger richt zich op wat mensen nodig hebben: naast geborgenheid ook uitzicht, naast een eigen plek ook het gevoel deel uit te maken van een groter geheel. Hij wil als architect de ruimtelijke condities scheppen voor samenleven, en daarin is zijn manier van kijken en denken verwant aan de sociologie, het vak van schrijfster Christien Brinkgreve.
Brinkgreve schetst in dit boek een portret van Herman Hertzberger, ze gaat in op zijn visie en werk als architect, zijn achtergrond, de buurt waarin hij opgroeide, de personen die hem gevoed en gevormd hebben. De ruimte van Herman Hertzberger is een ontmoeting tussen de architectuur en de sociologie, en tussen mensen die elkaar al een halve eeuw kennen en tien jaar geleden opnieuw in gesprek raakten. -
Wat gebeurt mij nu? Wat is er aan de hand, en waarin bevind ik mij? Iedereen heeft zich zoiets wel eens afgevraagd, en vrijwel niemand verdraagt het om zonder antwoorden te leven. We willen betekenisgeving, en vertellen verhalen om greep te krijgen op het toeval, ons leven, de wereld.
In Vertel, haar persoonlijkste boek tot nu toe, neemt Christien Brinkgreve deze bron van inzicht in de ervaringswereld van mensen serieus. Ze luistert, en ze vertelt, ze laat zien hoe verhalen kunnen verbinden, uiteendrijven, en richting kunnen geven in een tijd waarin oude ideologieën niet meer werken en er grote behoefte bestaat aan visies waarin mensen kunnen geloven. -
Er gaat geen dag voorbij zonder dat het zelf ter sprake komt. Van de arbeidsmarkt tot het internet: overal stellen mensen zich de vraag wat ze zelf willen, zelf kunnen, wie ze zelf zijn. En dan is er nog de wildgroei aan spiritualiteit en zelfhulp.
Waarom is zelfkennis toch zo belangrijk? Wat is eigenlijk het zelf? Duidelijk is dat allerminst, maar dat is geen bezwaar om het er veel en vaak over te hebben: je moet jezelf blijven, jezelf niet voorbijrennen, weer tot jezelf komen. Kennelijk is er een domein in onze persoonlijkheid dat we als individueel, eigen en onafhankelijk zien. Maar klopt dat wel?
De filosofie, psychologie en sociologie hebben zich van oudsher met deze vragen beziggehouden. Ook in de romanliteratuur is zelfkennis een constant thema. In De ogen van de ander ontwikkelt Christien Brinkgreve een visie waarin de anderen een fundamentele rol spelen. Het zelf is niet een autonome kern, maar is gevormd in de omgang met anderen. Zelfkennis krijg je niet van jezelf.
Connie Palmen over De ogen van de ander:
Ik heb het boek in één adem uitgelezen (...) Wat Christien Brinkgreve in haar inleidend woord belooft, maakt ze daarna helemaal waar in de opeenvolgende hoofdstukken. Op een prettige manier laat ze de lezer een tocht maken langs verschillende invalshoeken waarmee de disciplines in de loop van de geschiedenis het zelf benaderden. Omdat ze toch vooral probeert het probleem sociologisch te benaderen en bij de anderen alleen grasduint, heb ik geen enkele last gehad van het ontbreken van met name filosofen van wie je zou denken dat ze in een boek als dit niet mochten ontbreken. Het mag best. Het is een interessante exposé geworden van een even zo interessant probleem. Christien Brinkgreve heeft de lezer bij de hand en laat hem niet struikelen.
-
Gezag is nergens meer vanzelfsprekend, niet in het gezin, niet op school, niet op het werk, niet in de publieke ruimte. En dat is goed nieuws: het tekent de mondigheid van de nieuwe burger die de bevoogding heeft afgeschud. Maar de moderne mens heeft heimwee naar het gezag van de vader, de gebondenheid van de groep, en duidelijkheid van plaats en perspectief. In een tijd dat niemand gezag nog kritiekloos erkent, valt alle houvast en structuur weg. In Waarom grijpt niemand in? beschrijft Christien Brinkgreve deze ontwikkeling, en ze gaat op zoek naar vormen van gezag die voldoen aan een steeds breder gedeelde behoefte.
-
In Het raadsel van goed en kwaad gaat Christien Brinkgreve op zoek naar antwoorden op grote vragen over leven, dood en liefde. Ze zet daarbij haar talent voor het vertellen van verhalen in en verbindt het persoonlijke met het wetenschappelijke en literaire. Ze laat zien wat het belang is van contact als bron van leven, én hoe gevaarlijk het is als mensen het contact verliezen, met zichzelf en anderen. Duidelijk wordt dat de grote vragen geen pasklare antwoorden hebben, en hoe verweven destructieve en vitale krachten kunnen zijn.
-
Grenzeloos overleg en mateloos onderhandelen, monsterachtige kinderen en hurkende ouders over opvoeding en kinderen wordt vaak verontrust geschreven. Maar hoe beleven kinderen zelf hun jeugdjaren?
Op basis van gesprekken en brieven uit vpros Achterwerk schetst Christien Brinkgreve de dilemmas van moderne kinderen. Ze mogen over veel meepraten, maar stellen verantwoordelijkheden lang uit. Ze willen zelf de koers van hun leven bepalen, maar de angst om er niet bij te horen is groot. -
Wie wil er nog moeder worden?
Christien Brinkgreve, Egbert Velde
- Atlas Contact
- 9 Januari 2010
- 9789045703404
Sinds de pil is zwanger worden en een kind krijgen geen vanzelfsprekendheid meer. Vrouwen kunnen zelf het tijdstip bepalen waarop ze zwanger willen worden, maar dat blijkt niet eenvoudig. Want ze zijn bang met een kind hun positie en vrijheid te verliezen of hun carri te onderbreken. Mannen willen vaak eerst een zekere financi basis. En de biologische klok tikt door. Soms is het te laat als eindelijk de beslissing voor een kind genomen is. Intussen daalt het bevolkingsaantal, neemt de vergrijzing toe en wordt kinderopvang beschouwd als een individueel probleem. Is dit nu emancipatie?
Sociologe Christien Brinkgreve en hoogleraar voortplantings-geneeskunde Egbert te Velde stellen zich samen op tegen het jarenlange beleid dat emancipatie van vrouwen louter benadert als een economisch streven: hoe vrouwen deel te laten nemen aan de arbeidsmarkt. Er wordt geen recht gedaan aan de verschillen tussen mannen en vrouwen. Vrouwen modelleren hun leven naar dat van mannen, en bezwijken onder de eisen van carri en moederschap. Gezamenlijk analyseren de auteurs hoe het zover gekomen is, om beter zicht te krijgen op de toekomst. Want zijn bio-technologische ingrepen het antwoord op de vergrijzing? Is kinderen krijgen een zaak van man en vrouw - of gaat het ons allen aan?
Wat betekent gelijkheid van man en vrouw eigenlijk? En zijn we niet verstrikt geraakt in de eisen die we onszelf en elkaar stellen?
AUGUSTUS
