Annemarie Haverkamp
-
'Het nu is het enige wat ik heb.' Ismaël Lotz (43)
'Ik nam me voor elke dag een lievelingsdag te laten zijn.' Geneviève Verberk (58)
'Als ik niet ziek was geworden had ik nooit met deze passie geleefd.' Jip Schreibers (25)
Wat doe je als je nog maar kort te leven hebt? Annemarie Haverkamp interviewde twee jaar lang meer dan zeventig mensen die binnen afzienbare tijd zouden komen te overlijden. Ze vroeg naar hun angsten, hun dromen, hun plannen en het onvermijdelijke einde. Gesprekken die aanvankelijk over de dood leken te gaan, zeiden uiteindelijk veel meer over het leven. Wie nog maar beperkt de tijd heeft, begrijpt waar het echt om draait.
Haverkamp sprak ook met diverse deskundigen over doodgaan en verdriet. Ze leerde hoe belangrijk het is te blijven luisteren naar mensen in de rouw.
Ik heb geleefd is een boek vol waardevolle inzichten waar elke gewone sterveling zijn voordeel mee kan doen. Omdat het leven van de ene op de andere dag compleet anders kan zijn. -
In een verlaten grenslandschap aan een rivier woont timmerman Egbert met zijn gehandicapte zoon Adam, voor wie hij alleen de zorg draagt nadat zijn vrouw Emma is overleden. Wanneer Egbert hoort dat hij nog maar kort te leven heeft, moet hij noodgedwongen nadenken over de toekomst van zijn zoon. Adam is volledig van hem afhankelijk, en Egbert heeft zijn vrouw beloofd hem nooit alleen te laten. Als hij tegen beter weten in de opdracht aanneemt om een houten trap te maken, geeft hij zichzelf zeven dagen de tijd om een beslissing te nemen over hun lot.
-
Ontroerend en ontnuchterend verslag van een moeder van een ziek kind
Om 03.26 uur knipt Bart een lampje aan en draait hij zich op zijn rug.
Ik geloof niet dat ik het wil, Anne, al die operaties. Heeft het zin?
Ik schrik niet van zijn woorden. Denk al uren precies hetzelfde. Dokter De Gier had gesproken over ons kind als over een huis dat ingrijpend gerenoveerd moet worden. Nieuw dak, andere riolering, moderne verwarmingsketel en hier en daar een steunbalk.
Maar wat als het fundament niet deugt?
Annemarie en haar vriend Bart hebben een kind gekregen. Maar Jobs hoofd heeft de vorm van een peer, zijn lichaam is slap, hart en darmen vertonen gebreken er is verschrikkelijk veel mis. De baby blijkt geboren met een zeldzame chromosoomafwijking.
Als Annemarie en Bart openlijk hun twijfels uitspreken over medisch ingrijpen en de kwaliteit van het leven dat hun zoon te wachten staat, lopen de spanningen hoog op. Wie heeft het recht te beslissen over de toekomst van het jonge gezin: de dokters of de ouders? En, hoe nu verder?
Dolgelukkig zijn wij is een realistisch verhaal over de maakbare wereld waarin we ten onrechte denken zelf de regie te hebben. Dit boek kun je niet anders dan met kippenvel van ontroering lezen, zo eerlijk is Haverkamps ontnuchterende verslag.
Onwaarschijnlijk eerlijk. Een boek dat je treft als een mokerslag. Redactie LINDA.
Een prachtig boek, dat me erg heeft geraakt. Niet alleen als moeder, maar vooral ook als schrijver. Annemarie Haverkamp weet precies de juiste toon te treffen voor dit hartverscheurende verhaal. Direct, eerlijk, en op een schrijnende manier humoristisch. Judith Koelemeijer
Indrukwekkend, er is geen ander woord voor. nrc.next
Een confronterend boek, nietsverhullend, geschreven in een directe stijl. Trouw
Pijnlijk eerlijk. de Volkskrant
Een bondig, ontroerend verslag van dat ingrijpende leven. Het Parool
Léés dit boek. Annemarie Haverkamp schrijft indringend en eerlijk. Red
Een ontroerend verhaal. Libelle
Het is een mooi boek. Andries Knevel tijdens Moraalridders
Ontroerend boek. De Gelderlander
Alsof we op weg waren naar een wit strand, maar in een gure polder zijn afgezet. Treffender had Haverkamp haar gevoel na de geboorte van haar gehandicapte zoon niet kunnen omschrijven. Ouders van Nu
Een rauw relaas dat je diep raakt en respect afdwingt. [] Annemarie zet de deuren naar haar gevoelswereld ongecensureerd open. Eerlijk, direct, hard ze vraagt niet om medelijden en spaart de lezer niet. Kraamzorg
Een laagdrempelig en indrukwekkend boek. Nederlands Dagblad
Journaliste en moeder vertelt zonder opsmuk het verhaal van haar ernstig gehandicapte kind. Volzin
Een boek dat je niet anders dan met kippenvel van ontroering kan lezen, zo eerlijk is het ontnuchterende verslag. MEE Veluwe
