Filter
Uitgevers
Talen
Formaten
Anet Bleich
-
Rechts-populistische politici en de media staan op gespannen voet met elkaar. Beschuldigingen van 'linkse' vooringenomenheid, 'trial by media' en 'fake news' zijn nooit ver weg, en op sociale media worden die vervolgens eindeloos herhaald. Als het aan Thierry Baudet ligt, gaat het 'mediakartel' op de schop en wordt de publieke omroep 'gesaneerd'. Geert Wilders gaat zelfs verder: opheffen die hele NPO.
Tegelijkertijd lijken veel journalisten een fascinatie te hebben voor deze politici. Meer dan gemiddeld doen ze hun best hen voor de camera of microfoon te krijgen. Waarom eigenlijk? Zijn het de kijk-, luister- en clickcijfers? Hebben ze oprecht interesse in hun standpunten? Laten ze zich meeslepen door hypes? Of speelt het trauma van de opkomst van Pim Fortuyn, toen de journalistiek een heel deel van de bevolking gemist scheen te hebben, nog altijd een rol?
Voorzien van de nodige inside informatie beschrijven Nieuwspoort-rapporteurs Anet Bleich en Natascha van Weezel het raadselachtige spel van aantrekken en afstoten, zoals zich dat de laatste jaren afspeelde. Hebben rechts-populistische politici en de 'mainstream media' elkaar niet veel harder nodig dan ze eigenlijk willen toegeven? -
Max van der Stoel was een diplomaat met een afkeer van diners, cocktailparty's en smalltalk. Hij was ook een internationale grootheid: als minister van Buitenlandse Zaken in het kabinet-Den Uyl vocht hij voor het herstel van de democratie in Griekenland, Oost-Europa, Portugal en Chili. Na de ondergang van het Sovjetcommunisme bemiddelde hij in tal van nationalistische conflicten. Altijd achter de schermen, vaak met succes.
Even discreet ging hij te werk bij zijn geslaagde poging om de 'foute' vader van Máxima te overreden weg te blijven bij haar huwelijk. Máxima bedankte hem daar later voor en verontschuldigde zich voor de vergoten tranen.
Max van der Stoel was niet onomstreden. Linkse critici uit zijn eigen PvdA zetten hem weg als 'visieloze rechtse bal', Baltische nationalisten maakten hem uit voor 'agent van het Kremlin'. Maar hij hield vast aan zijn streven ideaal en werkelijkheid dichter bij elkaar te brengen.
Anet Bleich schetst in deze biografie het leven van een legendarische Nederlandse diplomaat die de confrontatie aandurfde met de Henry Kissingers en Saddam Hoesseins van deze wereld.
-
Van 1973 tot 1977 was dr. J.M. (Joop) den Uyl minister-president van het 'meest progressieve kabinet' dat Nederland ooit heeft gekend. Het 'rode kabinet met de witte rand' lanceerde het ene hervormingsvoorstel na het andere terwijl de samenleving kolkte van op verandering gerichte energie. In de psychiatrische inrichting Dennendal kwamen de gekken aan de macht, Den Uyls echtgenote voerde actie om de abortuskliniek Bloemenhove open te houden, tot ontzetting van vicepremier Van Agt, die een tweede kabinet-Den Uyl zou blokkeren. Den Uyls kabinet kreeg bovendien nog te maken met een zware oliecrisis en met de Lockheedaffaire.
Wie was die nogal slordig ogende man die gehuld in wolken van sigarenrook tot diep in de nacht kabinetsvergaderingen voorzat? Anet Bleich schetst een subtiel, kleurrijk portret van Joop den Uyl, die van een tobberige, streng gereformeerde jonge idealist uitgroeide tot het symbool van de jaren zestig in Nederland. De socialistische politicus was in zijn tijd en ver daarna een controversiële figuur, die zowel bewondering als haat opriep. Hij hield van debatteren en van literatuur. Hij was een toegewijde, zij het meestal afwezige huisvader. Hij was vermoeiend en onvermoeibaar. Maar bovenal was hij een democraat die de politiek dicht bij de mensen wilde brengen. Al deze en andere facetten wordenbeschreven in de eerste grote en indringende biografie van Joop den Uyl.
