Met een bijzonder omvangrijke kennis van zaken en een indrukwekkende eruditie wijdt Valeer Neckebrouck de lezer van dit boek in in het domein van de godsdienstantropologie. De auteur beoogt het studieobject te beschrijven, hij bespreekt de grondleggers van de discipline en analyseert de voornaamste tendensen. In elk van de hoofdstukken wordt een uitstekend inzicht geboden in de grote thema's zoals de definitie van religie. De auteur toont aan de hand van talloze bronnen aan hoe diverse auteurs in de loop van de geschiedenis en in diverse taalgebieden een eigen antwoord hebben geformuleerd. Deze antwoorden worden op een eerlijke en heldere wijze voorgesteld en kritisch doorgelicht. Antropologie van de godsdienst biedt een schat aan bibliografische gegevens, referenties en citaten. Het is niet alleen een inleiding, maar ook een onmisbaar naslagwerk voor de lezer die met kennis van zaken wil deelnemen aan het kritische debat.
The Japanese word bashôfu literally means 'banana-fibre cloth'. Both the cloth and the clothing made from it are now considered important constituents of Okinawan identity. This special trait of Okinawan material culture was brought to attention by the Japanese Folk Craft Movement in the 1930s. After years of decline following World War II, the weaving and use of bashôfu saw a revival that accelerated after the return of Okinawa to Japan in 1972 and still continues. Although today bashôfu receives considerable attention because of its status since 1974 as one of Japan's important intangible cultural properties, its origins and history had remained hidden. In this book Katrien Hendrickx searches for the origins of bashôfu in the Ryukyus, including the origins of ito bashô, the plant that provides the raw material, and studies the yarn-making methods and weaving techniques. She also focuses on why and how the Ryukyuan people adopted those techniques and introduced them into their own society. By careful analysis of all available sources, considered from viewpoints that sprang from fields as various as pure history, phytohistory, philology, ethnography, and folklore, Hendrickx convincingly proves that bashôfu was introduced in the Ryukyus from Southern China, and not from Southeast Asia as is commonly argued. Her overview of present-day bashôfu-weaving and its use also provides valuable insights into the situation of folk-craft within Okinawan society during the second half of the 20th century and up to the present-day.
