Filter
Querido Fosfor
-
In Ararat maakt Frank Westerman een adembenemende reis op het breukvlak van religie en wetenschap. 'Waar is de God van mijn kinderbijbel? Wie of wat heeft Zijn plaats ingenomen?' Deze en andere vragen komen op wanneer de auteur vanuit Armenië de bijbelse Ararat ziet, waarop ooit de ark van Noach zou zijn vastgelopen. Op zoek naar antwoorden houdt hij de mythes én de steenharde realiteit van deze majestueuze berg tegen het licht.
Ararat, culminerend in de beklimming van deze meer dan 5000 meter hoge vulkaan, is tegelijk een tijdreis door het Nederland dat in enkele decennia het anker van het geloof lichtte en daar nu op terugkomt.
'De grootmeester van de literaire non-fictie verenigt in Ararat het beste van twee werelden: de denkkracht, nieuwsgierigheid en precisie van de wetenschap met de vrijheid en de kunst van de literator.' - Vrij Nederland
'Van Ararat kan een nieuwsgierig en kritisch lezer uitsluitend genieten.' - de Volkskrant -
De tragedies van de 20e eeuw, verteld aan de hand van een paard - de lipizzaner. 'Als je een lipizzaner aanraakt,' kreeg Frank Westerman als tiener te horen, 'raak je geschiedenis aan.'
Nu, als schrijver-verteller, reconstrueert hij het lot van vier generaties paarden van het Weense hof. Zij doorstaan achtereenvolgens de ondergang van het Habsburgse Rijk, de beide wereldoorlogen en de waanzinnige veredelingsproeven van Hitler, Stalin en Ceauescu. Dier, bovendier is een moderne fabel waarin het reinbloedige paard de mens onontkoombaar op zijn eigen tekort wijst. -
Ingenieurs van de ziel legt de worsteling bloot van schrijvers in totalitaire tijden. Het is een fascinerende zoektocht naar de fundamenten van een van de meest bizarre experimenten uit de geschiedenis van de mensheid: het Sovjet-systeem.
Reizend in het nu en het verleden ontrafelt Frank Westerman de tragische levensloop van de romanticus Konstantin Paustovski en diens tijdgenoten. Hij maakt de lezer deelgenoot van de geestdrift van de Russische Revolutie, wanneer de kunst én de werkelijkheid op een radicaal nieuwe leest worden geschoeid. Schrijvers van naam bezingen de bouw van kanalen en stuwdammen in titels als Energie, De waterkrachtcentrale, Voorwaarts - tijd!
Maar hun opgewektheid, eerst nog spontaan en idealistisch, slaat om in een verplichte lofzang. Terwijl de kolossale waterwerken tot dwang en vernietiging leiden, bouwen de Sovjet-schrijvers onverminderd voort aan een illusiemaatschappij.
'Het is makkelijk de dood van een held te sterven,' constateert Paustovski, 'maar het is moeilijk als een held te leven.'
Aan de hand van actuele reportages en verrassende inzichten voert Frank Westerman de lezer mee naar de dramatische ontknoping: het duel tussen schrijvers en waterbouwers dat de val van het Sovjet-imperium inluidt. -
Tegels lichten - of ware verhalen over de autoriteiten in het land van de voldongen feiten stamt uit 1972 en is het bekendste en meest geprezen werk van H.J.A. Hofland, die in 1999 door zijn vakgenoten werd uitgeroepen tot `Journalist van de eeuw en in 2011 voor zijn gehele oeuvre werd bekroond met de P.C. Hooftprijs. Bij de uitreiking van die prijs werd Tegels lichten als volgt omschreven: `Hofland lichtte de tegels van de verwerking van de oorlog, de politionele acties en de restauratie van het oude bestel na de oorlog. Hij wierp ook het volle licht op kwesties die in Nederland in achterafkamers en wandelgangen werden bedisseld, zoals de Greet Hofmans-affaire. Genadeloos bekritiseert Hofland de 'schichtigheid van Nederlandse autoriteiten' in de jaren zestig, maar evenzo ontleedt hij de `grote verzetsgebeurtenissen uit die tijd: juni 1966, provo, kabouters hun succes ten opzichte van wat hij de `generatie der aarzelaars noemt en hun ondergang. Het laatste hoofdstuk, `De bananenmonarchie genaamd en in 1985 toegevoegd, heeft nog altijd weinig aan actualiteit ingeboet.
De belangrijkste journalistieke prijs van Nederland, De Tegel, is naar dit boek vernoemd.
-
Geheel in de Hollandse traditie stonden de piepers op tafel toen in 1987 de eerste vluchtelingen zich meldden in het kader van de toen nieuwe ROA. Met deze Regeling Opvang Asielzoekers wilde Nederland de komst van asielzoekers hanteerbaar en beheersbaar maken. De aanpak was grondig. Tot op de calorie was uitgerekend wat een gemiddelde asielzoeker op een dag zou verteren en men was er absoluut van overtuigd dat alleen mannen tussen de achtien en vijfendertig jaar zouden komen.
Het algemene beleid tegenover de jonge heren was duidelijk: ze kunnen niks en mogen niks. Al op de eerste dag brak paniek uit toen bleek dat ook vrouwen en kinderen asiel aanvroegen. Er waren geen luiers en alle keukens waren om beheerstechnische redenen verwijderd, waardoor het fabriceren van pap voor de kleintjes een huzarenstuk werd.
En altijd was er een gebrek aan opvangruimte, tot er teveel was; want de prognoses klopten nooit. Een fenomeen dat eigen lijkt aan de industrie.
Vandaar dat asielzoekers worden ondergebracht in voormalige kloosters, kazernes, een NAVO-depot en zelfs in tenten, wachtend op een Sofinummer of uitzetting. De opvang is uitgegroeid tot een gerespecteerde bedrijfstak waarin tienduizenden mensen werk en bevrediging vinden. Met de asielzoekers streek het leed van de buitenwereld neer in dorpen als Sweikhuizen, Luttelgeest en Stevensbeek, en leerden Nederlanders omgaan met vreemde culturen. Al was het bijna altijd onder protest.
De journalisten Bas Senstius en Jurrien Dekker bieden de lezer een onthullende blik in deze wereld aan de poorten van onze samenleving. Oorspronkelijk jaar van uitgave: 1997. -
De terugkeer van het prikkeldraad
Adinda Akkermans, Catrien Spijkerman
- Querido Fosfor
- 27 Juli 2016
- 9789462251922
Hongarije haalde als eerste het IJzeren Gordijn neer; Hongarije richt het als eerste weer op. Geen hek om het eigen volk binnen te houden ditmaal, maar een om vreemdelingen buiten te sluiten. Twee mannen aan de grenslinie getuigen van oude en nieuwe hekken in Europa - en tonen ons het prikkeldraad in ons hoofd.
-
Sjoerd de Jong beschrijft hoe het feestelijke Nederland van de jaren negentig veranderde in een nerveuze en sombere natie. 11 september 2001, de val van Paars, de erfenis van Pim Fortuyn, het multiculturele drama, de onmacht van Balkenende, de moord op Theo van Gogh en andere onderwerpen komen aan bod in korte, scherpe stukken.
In actuele stukken over politiek, islam, filosofie en cultuur keert De Jong zich tegen de angstige ondergangstaal die de samenleving beheerst. Hij pleit voor een nuchtere omgang met het verleden, het geloof in de veerkracht van de eigen samenleving en een actief, tolerant burgerschap.
Sjoerd de Jong is voormalig adjunct-hoofdredacteur van NRC Handelsblad en tegenwoordig werkzaam als ombudsman bij dezelfde krant. -
Zo word je president kijkt achter de schermen van de Amerikaanse presidentsrace. Journalist Maarten Kolsloot maakte in 2008 de kansloze presidentscampagne van senator Chris Dodd mee en beschrijft die op hilarische wijze. Van het aanbellen bij junks tot aan de harde nederlaag. In het tweede deel gaat Maarten op reis naar Holland in de staat Michigan. Gesticht door gelovige Nederlanders.
Obama bezocht het oerconservatieve stadje de afgelopen twee jaar twee keer. Maarten is daarbij. Ten slotte neemt Maarten je mee in de krankzinnige wereld van het grote geld: de campagne van 2012. Maarten praat met Mitt Romney over de 'fantastische Nederlandse schaatsers' en voelt presidentskandidaat Rick Santorum aan de tand als hij zegt dat in Nederland ouderen massaal onvrijwillig sterven.
-
Dit zijn de onbetwiste feiten: in mei 1943 sloeg Louis van Gasteren in zijn woning aan de Amsterdamse Beethovenstraat de Duits-joodse onderduiker Walter Oettinger dood. Ruim een jaar later werd Van Gasteren, die na de oorlog grote bekendheid als cineast zou verwerven, wegens doodslag veroordeeld tot vier jaar gevangenisstraf.
In januari 1946, ruim acht maanden na de bevrijding, kwam Louis van Gasteren vrij.
Na de oorlog verklaarde Van Gasteren dat Oettinger een gevaar voor hem en anderen had gevormd en dat hij 'na gemeen overleg' met het verzet werd geliquideerd. Deze lezing riep vragen op, vragen die Van Gasteren in de regel beantwoordde met juridische procedures tegen degenen die ze stelden.
In De dood van een onderduiker schets journalist Eric Slot niet alleen een zo getrouw mogelijk beeld van de gebeurtenissen op de avond van de dood van Oettinger, maar ook wat er daarna gebeurde. Zoals de hele en halve waarheden die de pers ter ore kwamen, verhalen die journalisten vaak zonder enige kritiek of onderzoek overnamen. En daarmee is De dood van een onderduiker zowel een spannende zoektocht naar de waarheid rond de dood van Walter Oettinger als naar de mythen die eromheen werden gecreëerd en in stand gehouden.
Van Gasteren probeerde dit boek in kortgeding te verbieden, maar faalde. Op de herhaalde vraag van de rechter wat in het boek onjuist was, wist hij niet één voorbeeld te geven.
-
In 2001 gingen journalisten Jurrien Dekker en Bas Senstius op 'safari' door 's werelds grootste havenstad, op zoek naar de grenzen van multicultureel leven en beleid. Aangeklampt door oude en nieuwe Rotterdammers tekenden ze hun verhalen op die steevast teruggrepen op de 'rassenrellen' in de Afrikaanderwijk in Rotterdam-Zuid, in augustus 1972. 'In die moderne tijden hadden vrouwen rokkies aan die net effe wat breder waren dan mijn broeksriem. .(..) ze hoefde de straat maar door te lopen of de buitenlanders begonnen al te fluiten. (..) als ik dat hoorde zei ik: "Kom maar naar buiten. Dan zal ik je het fluiten effe afleren, dan fluit je alleen nog maar via je schedel".'
De rellen schudden de bestuurders wakker. Als eerste stad van het land maakten ze werk van 'multicultureel beleid'. Al improviserende en met eindeloos relativeringsvermogen zorgden betrokken ambtenaren, wethouders en bewoners ervoor dat de rellen zich nooit meer herhaalden. Dekker en Senstius schreven een inzichtelijke en soms hilarische kroniek over de nog steeds actuele allochtone frustraties en autochtoon fundamentalisme. De vraag die blijft voor de 174 nationaliteiten die de stad tegenwoordig bevolken, is of zij net zo Rotterdammer zijn geworden als de Brabanders en Zeeuwen die ooit de Afrikaanderwijk zijn gaan vormen. 'Ga je naar buiten, het sociale leven in, dan pas je je aan, maar eenmaal thuis, ben je weer dezelfde hindoestaan, Turk of Nederlander. Ik denk niet dat daar ooit verandering in komt. -
Houdt de vluchtelingenstroom op als de camera's uitgaan? Stopt ze als we wegzappen omdat we `het nu wel weten'? Rop Zoutberg, correspondent van het NOS Journaal, volgt al jaren de vluchtelingenstroom en besluit een boek over de Italiaanse asielpolitiek te schrijven. Maar met zijn hoofdstukken klaar ziet hij zijn boek schipbreuk lijden op de klippen van ongeschreven mediawetten. `Lampedusa? Lesbos zul je bedoelen. Niemand wil dit nog lezen.
-
Al sinds de Gouden Eeuw behoort Nederland tot de rijkste landen ter wereld, en zo lang als dat gemeten wordt, wonen er de gelukkigste mensen. Toch is ons land in de loop der tijden bijna onherkenbaar veranderd, het lijkt in niets meer op de oude Republiek en nog maar weinig op het Nederland van Wilhelmina.
Dat ligt mede aan enkelingen die vonden dat het allemaal anders moest. Mannen en vrouwen met een plan, ten goede of ten kwade, en met de vaste wil om hun dromen te realiseren. Dit is een schets van hoe in tweehondervijftig jaar tijd `ons' moderne Nederland tot stand kwam, aan de hand van zestien revolutionairen op zijn Hollands, van Hendrik Daendels tot Pim Fortuyn en van Aletta Jacobs tot de aanslagplegers van RaRa.
Over 'Het raadsel van linkshandigheid':
"Een historische en wetenschappelijke zoektocht, die gaandeweg veel meer zaken bespreekt dan alleen de handvoorkeur." NRC Handelsblad
"Een rijke cultuurgeschiedenis van de linkshandigheid." De Psycholoog
-
Waarom ben ik de hele dag nieuws aan het volgen, vroeg Louis Stiller zich een tijdje geleden af. Vanwaar die obsessie met nu.nl, NOS, CNN, online kranten, BNR Nieuwsradio en plingplingende nieuwsalerts? Wil ik dat wel? En hoe zorg ik ervoor dat ik niet verdrink in die nieuwstsunami? Een pleidooi voor een betere, eigener, eerlijker omgang met al het nieuws dat ons omringt.
-
Vlak na de Tweede Wereldoorlog deed Johanna van Haarlem afstand van haar zoontje Erwin. Jaren later duikt een zekere Erwin van Haarlem op in Londen. Erwin, een Tjech, blijkt spion. Is hij de zoon van Johanna? Een waargebeurde thriller tegen de achtergrond van de Koude Oorlog.
-
Wantrouwen in Berlijn
Annemieke Hendriks
- Querido Fosfor
- Fosfor Longreads
- 5 November 2014
- 9789462251311
Georg Schertz was hoofdcommissaris van politie in West-Berlijn toen op 9 november 1989 de Muur viel. Dirk Bachmann was diens Oost-Berlijnse evenknie. Samen moesten de twee politiechefs onder grote tijdsdruk hun korpsen verenigen en de veiligheid garanderen in een heftig veranderende stad. Maar konden ze elkaar vertrouwen? Durfden ze samen te werken? Of zorgden oude oostwest-spanningen nog voor achterdocht en verraad? In dit onthullende verhaal, vijfentwintig jaar na de val van de Muur, kijken de oud-hoofdcommissarissen terug op die chaotische maar bijzondere periode.
-
In de nacht van 26 op 27 oktober 2005 ontstond brand in één van de cellen van het cellencomplex op Schiphol-Oost. Wat een onschuldig brandje had kunnen blijven, mondde uit in nachtmerrie, die aan elf mensen het leven kostte. Vreemdelingen zonder geldige papieren, overgeleverd aan de zorg van de overheid, stierven in hun cel een tragische dood.
In de aanloop naar de tragedie hadden diverse overheden fout op fout gestapeld: het gebouw was niet brandveilig, het personeel was onervaren en ongeoefend. De brandweer was te laat en op de verkeerde plaats. Twee ministers en een burgemeester traden af. De Onderzoekraad voor Veiligheid kwam in september 2006 met een vernietigend rapport, op het ministerie moesten enkele ambtenaren het veld ruimen.
Vanaf dag één probeerde Justitie de brand in de schoenen te schuiven van de Libische vreemdeling Al Jeballi in wiens cel de brand leek te zijn ontstaan. Al Jeballi werd zowel door de rechtbank als het Gerechtshof veroordeeld. Maar na een herziening door de Hoge Raad werd hij in maart 2013, ruim 7,5 jaar na de brand, uiteindelijk helemaal vrijgesproken. Een zware tegenvaller voor het Openbaar Ministerie. De eenzijdige jacht op een zondebok was uiteindelijk tevergeefs gebleken. Wat de oorzaak van de brand wel is geweest, zal nooit meer worden opgehelderd. Het onderzoek is definitief gesloten, het cellencomplex is afgebroken.
Willem de Haan en Bart Zuidervaart zochten de betrokkenen op en spraken met overlevenden, nabestaanden, personeel, de brandweer, officieren van justitie en enkele ambtenaren. De auteurs kregen inzage in geheime documenten en reconstrueerden zo het aangrijpende verhaal vol onvoorstelbare gebeurtenissen, menselijk drama en machtspolitiek.
De Schipholbrand - de vergeefse jacht op een zondebok is de geactualiseerde versie van het in 2005 verschenen boek van dezelfde auteurs.
-
Op de ochtend van 2 november 2004 werd Theo van Gogh in Amsterdam door Mohammed B. vermoord. De gruwelijke daad deed het land op zijn grondvesten trillen, maar hoezeer sommige politici en journalisten in de beroering van het moment daar ook naar toe dreven, er brak géén burgeroorlog uit aan de Noordzee. De verhoudingen mogen dan verder gepolariseerd zijn, Nederland is niet afgegleden naar een stammenstrijd tussen autochtonen en allochtonen. Maar in de weken na de moord op Van Gogh was het moeilijk om de kalmte te bewaren.
In reactie op de ongenuanceerde uitspraken en het opportunistische geschetter van politici en journalisten, schreef Geert Mak Gedoemd tot kwetsbaarheid, waarin hij, ruim drie maanden na 2/11, de gemoederen tracht te sussen.
Al in de eerste zin kiest de auteur een perspectief dat gelegenheid biedt tot relativering: `Hoe kunnen we deze geschiedenis ooit aan onze kleinkinderen vertellen, het verhaal over die laatste maanden van 2004? Daarna begint Mak met het ondergraven van de stelling dat ons land in brand zou staan, `in oorlog zou zijn zelfs, zoals een journalist indertijd optekende uit de mond van de vice-premier. Nee, zegt Mak, de moord op Van Gogh was het werk van een godsdienstwaanzinnige, een ontspoorde eenling, het betekende niet de implosie van onze multi-etnische maatschappij. De opgewonden toon van veel politici en journalisten pareert Mak met koele cijfers en een lesje vaderlandse geschiedenis.
Gedoemd tot kwetsbaarheid is een gepassioneerd pleidooi voor redelijkheid, waarmee Mak een dam opwerpt tegen opzwepende kretologie, handel in angst en de halve waarheden die zich na 2/11 als een virus in het maatschappelijke debat verspreidden.
Gedoemd tot kwetsbaarheid bracht een vloedgolf aan reacties op gang. In een tweede pamflet, Nagekomen flessenpost (onderdeel van deze uitgave) staat Mak niet alleen diverse criticasters te woord, ook dient hij slechte verstaanders van repliek. En corrigeert hij enkele onjuistheden in zijn pamflet.
Uit de recensies:
`In het gepolariseerde klimaat waaraan hij zijn kleine geschrift heeft gewijd, vertegenwoordigt Mak immers niet zomaar de stem van de redelijkheid, maar een gezaghebbende stem van de redelijkheid. de Volkskrant
`Rustige, heldere analyse van wat er in Nederland veranderde na de moord op Theo van Gogh. Trouw
`Handelaars in angst dat is het kernthema van Maks bezadigde, soms pathetisch maar overwegend vriendelijk opgeschreven requisitoir tegen de niet nader genoemde Wildersen, Van Aartsens, Nawijnen, Cliteuren, Spruyten, Ellians, Ephimencos en Leons de Winter. Jan Blokker in de Volkskrant
`Maks laatste zin: `Wij zijn gedoemd tot kwetsbaarheid. Dat klinkt behoorlijk poëtisch. Maar wat is er eigenlijk mis met weerbaarheid? Stephan Sanders in Vrij Nederland
`De critici vallen vooral over de passages waarin de auteur de door Van Gogh en Ayaan Hirsi Ali gemaakte film Submission vergelijkt met de nazi-film Der ewige Jude. Die vergelijking is ongetwijfeld, zoals Stephan Sanders zegt, `a long shot. Tamelijk vergezocht. En bovendien niet nodig voor zijn betoog. Gerard Lage Venterink in Dagblad Tubantia/Twentsche Courant
`Mak vergelijkt in zijn pamflet ook niet `een op een, zoals Berghuis en Van Middelaar beweren. Mak waarschuwt voor de onderliggende boodschap, niet alleen van de film Submission, maar van de huidige beeldvorming met betrekking tot de islam in zijn algemeenheid. Zo wijst hij op wat hij noemt de `taalvervuiling in de media: op het gebruik van de term `rituele moord voor de aanslag op Van Gogh, op het feit dat over de dader van de aanslag werd geschreven dat die `een islamitisch uiterlijk had. Zulke stereotyperingen vertonen wel degelijk overeenkomst met de afschildering van `de eeuwige, onveranderlijke jood door Goebbels. Blijkbaar zijn ze ongemerkt in het Nederlandse taalgebruik geslopen. Carl Friedman in Vrij Nederland
`het indrukwekkendst is Mak als hij duikt in de boeken van Viktor Klemperer, die de taalveranderingen boekstaafde die optraden tijdens de opkomst van het Duitse rijk: `Als iemand maar lang genoeg fanatiek zegt in plaats van heldhaftig en deugdzaam, gelooft hij tenslotte echt dat een fanaticus een deugdzame held is. Eenzelfde taalvervuiling heeft Mak ook in Nederland opgemerkt Peter van Vlerken in Eindhovens Dagblad e.a.
-
Van zestiende-eeuwse prinsen tot marxistische guerrilla's, al eeuwenlang strijden Koerden voor onafhankelijkheid. Hun onderlinge verdeeldheid en hun geografische ligging speelt hen daarbij parten. De circa 30 miljoen Koerden wonen in het hart van het Midden-Oosten, de meest turbulente regio ter wereld. Toch is er sinds een tijdje sprake van iets dat je `het Koerdische moment' zou kunnen noemen. Iraakse Koerden verwierven autonomie en in noordoost Syrië startten ze een politiek experiment : de Rojava Revolutie. In Turkije behaalde een pro-Koerdische partij de kiesdrempel. Zal het moment voortduren? In deze longread voert Marijn Kruk de lezer mee door wat de avonturenschrijver Karl May ooit al het `Woeste Koerdistan' noemde. Van het arme zuidoosten van Turkije, het rijke Erbil tot de frontlinies met Islamitische Staat.
Marijn Kruk (Leiden, 1971) versloeg de revolutie in Tunesië, de oorlog in Libië en de interventie in Mali. Daarvoor was hij correspondent in Parijs, waar hij schreef voor de dagbladen Trouw en NRC Handelsblad en weekblad De Groene Amsterdammer. Hij studeerde geschiedenis in Utrecht en politieke filosofie aan de École des hautes études en sciences sociales te Parijs. Hij is auteur van o.a. `Parijs denkt', een schets van het Franse intellectuele debat. Per 1 november 2015 heeft hij als standplaats Istanbul van waar hij verslag doet van ontwikkelingen in de regio.
-
George Fles, de oudoom van de auteur, vertrok in 1932 naar Moskou om een bijdrage te leveren aan de opbouw van het socialisme. Hij was een overtuigd communist van joodse afkomst. In 1936 werd hij gearresteerd op verdenking van `trotskistische contrarevolutionaire activiteiten. Zijn Engelse vrouw Pearl, die in Londen was voor de bevalling van hun kind, heeft haar echtgenoot nooit meer teruggezien. De familie in Nederland begreep na enige tijd wel dat George in de gevangenis zat, maar heeft nooit geweten waarvan hij werd beschuldigd, welke straf hij had gekregen en hoe hij aan zijn einde is gekomen.
In 1991 begon Thijs Berman, destijds correspondent in Moskou, een speurtocht naar de lotgevallen van zijn verre familielid. Met zijn perskaart en op voorspraak van de toenmalige president van Georgië, Zviad Gamsachoerdia, kreeg hij toegang tot de archieven van de KGB. Kopiëren mocht hij niet, maar zijn tolk en hij lazen elkaar de documenten in koorsachtig tempo voor en namen dat op band op. Enkele maanden later, bij de burgeroorlog rond Gamsachoerdia, brandde het archief tot de grond toe af
Berman doet in dit boek verslag van wat hij het KGB archief had aangetroffen. Het is een mooi geschreven, emotioneel relaas geworden over de tragische ondergang van een sympathieke idealist.
-
Hoe betrouwbaar zijn de bronnen over Jezus van Nazareth? Lambert J. Giebels, historicus en biograaf van onder andere Soekarno en Greet Hofmans, construeert aan de hand van de beschikbare bronnen het leven van de historische figuur Jezus. Giebels onderzoekt of het bestaande, historisch onderzoek perspectief biedt op een wetenschappelijke biografie van Jezus van Nazareth. En zal het christendom ten einde komen als de mythologische Jezus Christus plaatsmaakt voor de werkelijke Jezus van Nazareth?
-
Sukarno - a biography is the first English language biography on Sukarno (1901-1970) - the founding father and first president of Indonesia. The book is both a biography of Sukarno and an account of the birth and ascent of the state of Indonesia. The author reveals many little-known facts and events. He makes the reader realize that to understand the character of its first president is to understand today's Indonesia..
Sukarno was born in 1901 as the son of a schoolteacher in a country that had been a Dutch colony for almost three centuries. For most of his life, he was a subject of The Netherlands, at least formally. Although he never set foot in The Netherlands, towards the end of his life, he could still recite the names of all the Frisian waterways, or all the train stations between major Dutch towns. Sukarno once confessed that he dreamt, prayed, and swore in Dutch. But he loathed the colonizer. As soon as he became the president, he banned the speaking of Dutch.
His charisma, oratorical talent, intelligence, and ruthlessness eventually allowed this former architecture student to become the leader of the nationalist movement known as Indonesia Merdeka! (which means Indonesia Independent). Although it took another four bloody years until the Dutch would accept Indonesia's independence, for Indonesians today, Merdeka became a reality after August 17 1945.
But the departure of the Dutch in the 1950s didn't mean that president Sukarno was suddenly without enemies. At least four attempts were made on his life between 1957 and 1962. The Indonesian president was convinced that the CIA saw him as a communist threat, and was behind at least one of the assassination attempts.
Today's Indonesia still bears the mark of its first president. Sukarno developed the five pillars of Pancasila (the official philosophical foundation of the Indonesian state): belief in God, nationalism, international humanism, consensus democracy, and social justice. For example, the fifth pillar, social justice, still requires the Indonesian government to allocate a substantial part of the national income to social security provisions such as unemployment, health and disability insurance, as well as pensions.
Sukarno's main constitutional heritage is the fact that Indonesia has become a unitary state. Indonesia is an archipelago that is as wide as the distance between Ireland and the Caucasus; it is the fourth most populous nation in the world. Countries of similar size and diversity all have adopted federal forms of governance. But in Indonesia, federation is still a loaded concept, one that many see as a betrayal of the fight against the colonial power. This attests to how certainly Sukarno will remain a vital part of his nation's history.
About the author
Dr. Lambert J. Giebels (1935-2011) was a Dutch politician and writer who was renowned in the Netherlands for his political biographies. His two-volume biography of Sukarno, written in Dutch, originally consisted of 1,100 pages. The English translation, Sukarno - A biography, is an abridged version of those two volumes. The translation is a collaboration between the Indonesian-American Raden M. Gatot Kusuma Sujanto and Geert van der Linden, a former vice-president of the Asian Development Bank in Manila.
-
Hoe wordt een man met alleen een motorfiets, een satelliettelefoon en een kleine groep vertrouwelingen president van Afghanistan? In Expeditie Uruzgan reconstrueert Bette Dam hoe Hamid Karzai na 11 september 2001 de provincie Uruzgan ontdeed van het Talibanregime. Een cruciaal moment in de Afghaanse geschiedenis.
De tocht van Hamid Karzai naar het presidentieel paleis is een metafoor voor het politieke proces in Afganistan. Want ook al vielen de Amerikanen het land binnen als `bevrijders', en werden de Taliban `verjaagd', dat alles heeft niet geleid tot een stabiel land, met de beloofde democratie, of een verbetering van de mensenrechten. Ook de Nederlandse inmenging in Afghanistan was geen succes. In de gebieden waar Nederland actief was zijn alweer zware gevechten aan de gang. Hoe kan dat? Wat gaat er mis in Afghanistan?
In Expeditie Uruzgan geeft Bette Dam antwoord op deze vragen. Expeditie Uruzgan is een van de eerste boeken waarin vele Afghanen en de president zelf uitgebreid aan het woord komen. Ten opzichte van de westerse berichtgeving over terreur, bermbommen en dode soldaten, biedt dit debuut van Bette Dam een verhelderend inzicht in de Afghaanse kant van het verhaal.
Expeditie Uruzgan werd genomineerd voor de Bob den Uyl Prijs en de Dick Scherpenzeel Prijs.
Journalist Bette Dam (1979) studeerde Internationale Betrekkingen aan de Universiteit van Amsterdam en werkte van 2007 tot 2014 in Afghanistan voor -
Uganda was in de jaren zeventig regelmatig in het wereldnieuws. De man die daar verantwoordelijk voor was, president Idi Amin, was buitengewoon tevreden over de buitensporige aandacht die zijn land in de media kreeg. Hij zag Uganda namelijk als de derde supermacht op aarde.
Twintig jaar na zijn val in 1979 leeft Amin nog steeds voort in de herinnering van velen als het prototype van de bloeddorstige dictator, de ultieme tiran. Een man over wie gezegd werd dat hij mensenvlees at en zijn tegenstanders aan de krokodillen voerde. Maar ook een man die de wereld amuseerde met zijn onberekenbare gedrag.
Journalist Marc Broere was als kind al gefascineerd door Idi Amin. Ruim twintig jaar later begon hij aan een persoonlijke zoektocht door de wereld van deze Afrikaanse despoot. Hij sloot vriendschap met familieleden en naaste medewerkes van Amin en kon zo verhalen en anekdotes uit de eerste hand optekenen. Idi Amin geeft exclusief kijkje in de wereld, het karakter en de denkwijze van dit Ugandase fenomeen.
-
Op uitnodiging van schrijversvereniging PEN begint Renate Dorrestein een correspondentie met de dissidente Chinese schrijfster Liu Di. Het doel: laten zien wat censuur betekent voor het alledaagse leven van de Chinese schrijvers die erdoor getroffen worden. Vol goede moed en enigszins naïef begint Dorrestein aan het gesprek... maar dat verloopt minder vlotjes dan verwacht.
Penvriendin in China is het verslag van een maanden durend, uiterst wonderlijke gesprek tussen een Nederlandse schrijfster uit Aerdenhout, `een compleet witte en geprivilegieerde enclave', en een jonge sciencefiction auteur die antwoordt `als een Chinese basisscholier die huiswerk maakt: ik wil het niet doen maar het moet.'
Penvriendin in China is een coproductie van Wordt Vervolgd en Uitgeverij Fosfor
