In 1633 zet Henrik Petersen bijenkorven neer op de Renkumse Heidevelden bij de Paalberg. Boeren uit de verre omgeving hadden daar korven staan.
De Renkumse Heidevelden waren een domein van de Staten van Gelderland. Omwonenden mochten ze gebruiken en moesten voor zaken als het maaien van heideplaggen, het hoeden van schapen en het zetten van bijenkorven een vergoeding betalen aan de bosmeester. Dat deed Henrik Petersen.
Maar de schout van Renkum erkende het gezag van de Staten van Gelderland niet en vond dat de velden Renkums bezit waren. Hij haalde dan ook een bijenkorf van Petersen weg als vergoeding aan Renkum.
Hierover werd een proces gevoerd tussen de schout van Renkum en de Staten van Gelderland dat veertien jaar geduurd heeft.
Het verslag van dit proces geeft een fantastische inkijk in de gezagsverhoudingen en landgebruik op de Veluwe in de 17de eeuw ten tijde van de 80-jarige oorlog tegen Spanje toen de centrale staat zijn gezag wilde herstellen.
We volgen dit proces en vergelijken het landschap en landgebruik van toen met dat van nu. Ook geven we een wandelroute waarbij we lopen op een kaart uit 1610.
De schrijver heeft een ode aan Poesjkin geschreven. Met de dood van Aleksander Poesjkin als historisch uitgangspunt. Poesjkin is aangeschoten tijdens de duel met de veel jongere Georges-Charles de Heeckeren d'Anthès. Als gevolg hiervan sterft Aleksander Poesjkin enkele later in zijn appartement. De schrijver heeft deze situatie geromantiseerd. In het besef dat de schrijver/dichter veel betekend was voor Rusland, en nu nog steeds heel actueel is in Rusland.
De schrijver neemt het perspectief van Aleksandr Toergenjev. Die laat hij als emotionele archivaris naar voren treden. Deze Aleksandr Toergenjev is filosoof en tijdgenoot van Poesjkin. En heeft zijn leven van wieg tot aan graf meegemaakt. Hij weet waar Poesjkin vandaan kwam en heeft met hem op het Lyceum gezeten. Maar heeft ook voor dezelfde dilemma gestaan als zijn tijdgenoten, als schrijver dichter en filosoof. Dus beschrijft Toergenjev het op het einde van zijn leven. En de schrijver weet op een goede manier, de hoofdrolspelers weer nieuw leven in te blazen; zoals daar zijn de Natalja Poesjkina, Jekaterina Gontsjarova, de baron van Heeckeren, en zijn adoptiefzoon George-Charles.